Herinnering aan mijn droeve hoeren

Een klein juweeltje van 128 pagina's.

'Voor mijn negentigste verjaardag wilde ik mezelf trakteren op een waanzinnige liefdesnacht met een jonge maagd' is de openingszin. De "ik" is volgens eigen zeggen "Een lelijke, verlegen en anachronistische man die al veertig jaar lang 'nieuwsopblazer' is. Een heel klein mannetje, zonder verdiensten of roem, die niets na te laten zou hebben aan diegene die hem overleven als de feiten er niet waren geweest die ik hier zo goed mogelijk zal vertellen ter nagedachtenis aan mijn grote liefde."

Hij woont in zijn ouderlijk huis tussen zijn boeken en de pianola, meer heeft hij niet nodig. Hij schrijft wekelijks zijn stukjes voor de krant zo ook de dag van zijn negentigste geboortedag. Maar... ineens dacht hij "daar komen mijn negentig jaren aan" en deze gedachte maakte dat hij besloot Rosa Cabarcas te bellen, de eigenares van een clandestien huis. Vroeger was hij een goede klant daar maar nu heeft hij haar twintig jaar niet meer gezien of gesproken.
Het enige wat hij zegt is :"Vandaag dan". Zij moet voor een maagd zorgen en wel dezelfde dag (hij is immers 90, je weet maar nooit). Rosa belooft hem terug te bellen en dan is het wachten, wachten, wachten. Eindelijk gaat de telefoon, ze heeft een veertienjarige maagd gevonden. Klokslag tien uur moet hij er zijn. Hij knapt zich op, trekt zijn wit linnen pak aan en gaat op pad.
Rosa ontvangt hem en leidt hem naar de kamer van het meisje. Zij ligt naakt te slapen door de broom en valeriaan die Rosa haar gegeven heeft. Hij vindt het meisje prachtig: 'Die nacht ontdekte ik wat een onwaarschijnlijk genot het was om het lichaam van een slapende vrouw te bekijken zonder de drang van de begeerte of de hindernissen van de gêne.'
Er gebeurt dus helemaal niets die nacht. Hij kijkt alleen maar naar het slapende meisje en gaat 's ochtends weg en geeft een kus op haar voorhoofd ten afscheid. Vele nachten volgen en al die nachten gebeurt er niets maar in zijn hoofd wel. Hij heeft vele vrouwen genoteerd in zijn boekje "Herinnering aan mijn droeve hoeren" met wie hij een (altijd betaalde) nacht doorgebracht heeft maar deze nachten met het slapende meisje zijn uniek. Zij is zijn grote liefde. Zij is dag en nacht in zijn gedachte, hij blaast geen nieuws meer op maar begint columns te schrijven over liefde en verliefdheid met groot succes. Hij fietst al luid zingend door de straten. "Alsof hij Caruso zelf was'.

Door dit verhaal heen geweven zijn de beschouwingen van hemzelf, over zijn ouder wordend lichaam, wat echter met de nodige humor en optimisme beschreven wordt. Hij vertelt laconiek over de pijntjes waaraan hij gewend is geraakt, over zijn lijf en het feit dat hij nooit mooi is geweest dus waarom treuren over ouder worden? De ontmoetingen met Rosa zijn prachtig beschreven. Beiden weten dat ze ouder zijn geworden, dat het bruisende verdwenen is maar beiden accepteren ze dat en leven hun leven naar hoe ze zich voelen, niet naar hun leeftijd. De lichte melancholie en ironie maken het juist zo mooi. Kortom een aanrader dit boekje.

ISBN 9029076070 Gebonden, 128 pagina's Verschenen: november 2004 Uitgeverij Meulenhoff
Oorspronkelijke titel: Memoria de mis putas tristes  Vertaler: Mariolein Sabarte Belacortu

© Dettie

Reageren? Klik hier!