Aards Paradijs
Seppe van Groeningen

Eigenlijk had mijn naam John moeten zijn. Zo had vader het gewild. Dan zou mijn leven eenvoudiger zijn geweest.

De naam van Jules zal lange tijd een strijdpunt tussen vader en moeder blijven. Moeder heeft negen maanden voor Jules' geboorte een droom waarin zijn naam aan haar werd geopenbaard. Maar vader is helemaal gek van John Lennon - door hem consequent Den John genoemd - zijn zoon zal naar John vernoemd worden. Moeder wint.

Jules Castro is geboren op 30 januari 1972 in de omgeving van Poeke, een Oost-Vlaams dorpje, op een boerenhoeve die op een afgelegen plek tussen de maisvelden en weilanden staat. Tussen de mais wordt marihuana gekweekt en 's zomers komen hordes mensen richting de boerderij om de marihuana te kopen en in hun gelukzalige roes de hele zomer feest te vieren op het 't Aards Paradijs zoals de boerderij genoemd wordt.
Laurent en Spons zijn dan altijd van de partij, ze komen als eersten en vertrekken als laatsten. Zij kennen het volledige Beatlles-repertoire en geven Jules muziekles in ruil voor onbeperkt marihuanagebruik. Vader heeft namelijk nog steeds de hoop dat Jules zich tot een tweede John zal ontwikkelen... Hij bidt zelfs tot John.

'John laat hem alsjeblieft een singer-songwriter worden met een fluwelen stem, net als de jouwe. of een gitaarvirtuoos, dan zal hij je kunnen begeleiden later. Of een groot pianist. Maar indien voorgaande opties te hoog zijn gegrepen zijn, zal ik vrede hebben met een kunstschilder of beeldhouwer.'

Tot vaders verdriet heeft Jules geen enkele aanleg voor welke creatieve uiting dan ook. We lezen over de hilarische pogingen van vader om Jules om te dopen tot kunstschilder of beeldhouwer als blijkt dat de muzieklessen niet het gewenste resultaat opleveren. Maar helaas ook daarin kan Jules niet aan vaders droom voldoen.

Vader Benoit is een aanhanger van de vrije liefde en moeder Marie heeft daar geen moeite mee. Jules treft zijn vader ook regelmatig in de meest vreemde situaties aan al dan niet met een stel vrouwen. Maar het leven op de boerderij is wel een leven van vrijheid blijheid en voor Jules is het tot aan zijn eerste schooldag inderdaad 't Aards Paradijs. Alles kan, alles mag, niets is vreemd.

Maar kleine kinderen groeien op, Jules moet naar school en langzamerhand groeit er afstand tussen het vrije leven thuis en het leven buiten 't Aards Paradijs. Vader Benoit verzint onder invloed van diverse geestverrijkende middelen steeds vreemdere dingen.
En dan komt er een nieuw meisje in Jules klas, hij trekt veel met haar op en dankzij de bezoeken bij haar rustige, beschaafde thuis valt zijn toch wel redelijk positieve beeld over zijn ouderlijk huis in duigen. Inmiddels is er ook een tweede zoon geboren, hij heet John...

Het boek begint geweldig, het vermakelijke geruzie tussen Marie en Benoit om Jules naam, de pogingen van vader om zijn zoon artistiek op te voeden, het vrije hippie leven. Het is allemaal zeer beeldend en humoristisch, beschreven. De taal van Benoit of de dorpelingen is doorspekt met prachtige Vlaamse uitdrukkingen, het maakt je vaak aan het lachen. Kortom het hele verhaal over de jonge Jules en zijn familie is een feest om te lezen.

Maar dan, als Jules niet meer thuis woont, begint als het ware een nieuw deel en dan is het bloemrijke en de bijzondere sfeer die het boek zo aantrekkelijk maken verdwenen. Jules ontdekt de vrouwen en de vrijpartij met een Finse wordt in detail en vrij plat beschreven. Jammer. Deze schrijver, die alles zo mooi kan verwoorden, zou ook dit veel beter kunnen brengen. Het verhaal wordt verder een beetje afgeraffeld ondanks dat het wel mooi afgerond wordt. Maar er worden enorme sprongen in de tijd genomen wat het bijzondere en uitstekende, uitgebreide begin deels teniet doet. De laatste 45 pagina's brengen een onbalans in het verhaal. Het boek was in mijn ogen beter geweest als het laatste gedeelte, vanaf pagina 181, was weggelaten. Het voegt weinig toe.

Op de flaptekst staat dat de schrijver zich voor dit debuut liet inspireren door zijn eigen jeugd. Dat gedeelte steekt er ook met kop en schouders bovenuit. Het is voor de schrijver te hopen dat hij voor een volgend boek ook zo'n goede inspiratiebron heeft, want dat heeft hij kennelijk wel nodig.
Maar dan is het ook wat! Schrijven kan Seppe van Groeningen zeker!

ISBN 9789029589192 Paperback 227 pagina's Uitgeverij De Arbeiderspers september 2014

© Dettie, 6 november 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER