Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen

Ben Zoref is de zoon van Simon, de dokter, en Linn, de Poolse verpleegster.
In flashbacks wordt het verhaal van hun liefde verteld, hoe Simon bleef volhouden tot Linn eindelijk ja zei, hoe Linn Nederland maar niks vond omdat het daar altijd regen (maar in Polen is niets meer voor haar). Linn was bezeten van geld, ze telde, en rekende en Simon werkte maar.
De kinderen mochten niets voor ze konden zwemmen, bang als ze was dat ze zouden verdrinken in het natte Nederland.
In het hoofdverhaal is Ben getrouwd met Sarah, die (nog) geen kinderen wil. Samen verbouwen ze een kasteel, Ben is stinkend rijk. Hoe hij aan dat geld komt is niet duidelijk, wel is er sprake van een adviseur die zijn geld belegt. Ben gedraagt zich als een verwende snoeshaan die van gekkigheid niet weet wat hij met zijn geld moet doen, er is geen doel in zijn leven.

"Misschien had ik mijn zwemdiploma nooit moeten halen, ik zou mijn leven niet in de zee mogen zwemmen, mijn moeder zou me eeuwig troosten" en "Soms denk ik dat mijn leven een kopie is"

Er is iets gebeurd in zijn verleden, maar wat dat weten we niet.
"Ik betwijfel of ze (=Sarah) weet wat het is om niet te kunnen vergeten, om elke dag aan iemand te denken,...,aan iemand die ze is kwijtgeraakt"
Dan ontmoet hij Egje en diens dochtertje Yelena. Als hij naar Yelena klijkt denkt hij: "zo had het kunnen zijn" Hij begint een verhouding met Egje, maar als ze hem onder druk zet, is duidelijk dat er van zijn kant geen sprake is van liefde. (Hij zegt eerder tegen zijn adviseur dat hij van Sarah houdt.)
Dan, aan het eind van het boek, wordt het raadsel opgelost...

Ik vind het een verward geheel, pas aan het einde weet je hoe het zit. Dat kan bij een thriller, maar dit moet een psychologische roman zijn neem ik aan. Als je dan al min of meer een hekel aan de hoofdpersoon hebt gekregen, dan komt dat niet meer goed..

Nijgh & Van Ditmar 208 Pagina's ISBN 903884025X

© Marjo

Reageren? Klik hier!