Tot ziens daarboven
Pierre Lemaître

De oorlog is bijna voorbij, maar natuurlijk ben je niet veilig tot het echt voorbij is. Luitenant Pradelle wil in deze laatste dagen nog een heuvel laten veroveren door zijn ondergeschikten. Met een laatste overwinning op zijn blazoen zal hij bevorderd worden tot kapitein! Hij weet maar al te goed dat de wapenstilstand ophanden is, maar het leven van zijn soldaten is in zijn ogen minder waard dan zijn eigen roem.

Onder de jongens die op de Duitsers af gaan zijn ook Albert Maillard en Edouard Picourt. Ze kennen elkaar alleen nog maar van gezicht maar dat zal nu volledig veranderen.
Het begint ermee dat Maillard stuit op twee slachtoffers, mannen die vooruit gestuurd waren als verkenner. Maar: ze zijn in de rug geschoten! Hoe kan dat? Als hij Pradelle betrapt op een zelfvoldane grijns is het hem duidelijk. En dat kost hem bijna zijn leven. Pradelle heeft er geen enkele moeite mee om de granaten die hij bij zich draagt te gebruiken om zijn foute daad te verbloemen. Maillard raakt bedolven onder het zand.

En dan valt Picourt boven op hem, en die constateert dat de man onder het zand nog tekenen van leven geeft. Maillard wordt gered, maar Picourt is ernstig verminkt geraakt. Maillard redt hem op zijn beurt. Het is het begin van een verbintenis, waarbij Maillard de verzorger wordt van zijn vriend die onder geen voorwaarde terug naar huis wil. Niet zoals hij  er uitziet. En hij weigert hersteloperaties.

Dachten ze van Pradelle af te zijn, dat is dus niet het geval. Die man lijkt alles in de schoot te vallen, wat hij gewenst had. Zelf is hij van verarmde adel, hij zocht geld. En vindt het. Bij de familie Picourt. En al wil Edouard niets meer met hen te maken hebben, de wegen van Pradelle en Maillard kruisen zich regelmatig.
Pradelle voelt zich oppermachtig, maar is hij dat ook?
En hoe loopt het af met de twee soldaten, zijn ze nog in staat een goed leven te leiden?

Behalve de verschikking van de Eerste Wereldoorlog, vertelt Lemaître ook over de naweeën: het opruimen van de slagvelden, het bijeen brengen van de gesneuvelden, een heidens karwei. Het erge is dat er inderdaad in die tijd mensen waren die dachten te profiteren van dit feit: Oplichterij en gesjoemel, ten koste van de gesneuvelden en hun familie, het gebeurde.

Pierre Lemaitre (Parijs, 1951) is een Franse scenarioschrijver en auteur. Hij ontving de Prix Goncourt in 2013 voor deze oorlogsroman Au revoir là-haut (Tot ziens daarboven).

ISBN 9789401608831| paperback | 503 pagina's | Uitgeverij Xander | juni 2017
Vertaald uit het Frans door Elisabeth van Nes

© Marjo, 4 september 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Drie dagen en levenslang
Pierre Lemaître

De allesoverheersende woede die zich van de twaalfjarige Antoine meester maakte, viel niet meer te temperen. Het raasde onbedwingbaar door zijn lichaam. Het eerste sprankje boosheid ontstond toen het hem niet lukte de knappe Émilie te versieren. Het meisje was totaal niet onder de indruk van zijn prachtige boomhut. Antoine voelde zich vernederd.

Het sprankje woede groeide uit tot een fel brandend vuur in zijn binnenste toen zijn buurman, de oude Desmedt, zijn hond Odysseus doodschoot. De hond was zomaar de straat overgestoken en door een auto aangereden. Odysseus werd naar het huis van Desmedt gedragen. Zodra Antoine hoorde dat zijn beste vriend gewond was geraakt, haastte hij zich naar het huis van zijn buurman. Daar stond Desmedt. Hij keek peinzend naar zijn gewonde huisdier, haalde een geweer tevoorschijn, schoot de hond dood en stopte hem in een puinzak. Antoine was verbijsterd en intens verdrietig. Hoewel Odysseus niet zijn hond was, trok het tweetal er vaak samen op uit. Ze waren maatjes.

De zesjarige Rémi kon er niks aan doen dat zijn vader een hondenmoordenaar was. Het jongetje wist niet eens dat Odysseus dood was. Zijn ouders hadden hem wijsgemaakt dat de hond weer eens was weggelopen. Rémi was een lief, zonnig kind. Hij aanbad zijn oudere buurjongen en zocht hem vaak in het bos op. In tegenstelling tot Émilie was het jochie diep onder de indruk van de boomhut.

Van de boomhut was inmiddels niks meer over. In een vlaag van woede sloeg Antoine zijn bouwwerk kort en klein. De adrenaline stroomde nog door zijn aderen toen hij Rémi op de vernielde boomhut af zag komen. De gefrustreerde Antoine richtte al zijn woede op het weerloze jongetje. Rémi schrok zo van zijn ziedende buurjongen dat hij zich omdraaide en wegliep. Antoine kon zijn razernij niet langer bedwingen. Hij pakte een stok en sloeg op het vluchtende jongetje in. Heus, het was niet zijn bedoeling hem te doden. Toch was dat precies wat er gebeurde.

Vanaf dat moment zou het leven van Antoine nooit meer hetzelfde zijn. Volledig in paniek zocht hij een goede verstopplek voor het kleine lichaampje. De verdwijning van Rémi werd al snel opgemerkt. Zesjarige jongetjes worden immers goed door hun ouders in de gaten gehouden. Antoine wist zich geen raad toen de gendarmerie opdook en hem vroeg of hij de kleine Rémi toevallig nog gezien had. Toch wist hij zich eruit te redden. Bovendien hoopte iedereen nog altijd vurig dat het jongetje levend en wel teruggevonden zou worden. Niemand verdacht Antoine ergens van. In de dagen die volgden, nam de hoop op een veilige terugkeer steeds meer af. Antoine werd bijna door zijn groeiende gevoel van wanhoop verzwolgen. Rémi zou elk moment gevonden kunnen worden. Nog even en dan zou iedereen weten dat hij een kindermoordenaar was.

In Drie dagen en levenslang heeft een kinderlijke woedebui onvoorstelbaar grote gevolgen. Antoine weet zich geen raad en probeert uit alle macht een uitweg te verzinnen. Zal hij vluchten? Hij heeft al een rugtasje met hoogstnoodzakelijke benodigdheden ingepakt. Dat zijn spidermanpop daar deel van uitmaakt, maakt het verhaal des te schrijnender. Hoewel Antoine een moord heeft gepleegd, is hij ook een jong, angstig kind. Een andere optie is zelfmoord plegen. Antoines moeder grijpt echter in. Haar gedrag verwart Antoine. Het lijkt wel of zijn moeder meer begrijpt dan ze laat blijken. Neemt ze hem, een moordenaar, soms in bescherming?

In Drie dagen en levenslang is het duidelijk dat Antoine dringend hulp nodig heeft. Een kind dat in staat is een ander kind te vermoorden én het lijk weg te werken, mag en kan niet zomaar vrij rondlopen. Antoine heeft op zijn minst therapie nodig. Daarnaast moet hij gestraft worden voor zijn gruwelijk daad. De ouders van Rémi moeten te horen krijgen wat er precies is gebeurd. Alleen dan kunnen zij de dood van hun zoontje, heel misschien, verwerken. Maar… loopt Antoine wel tegen de lamp? Wat zal er gebeuren met de geest van een jongetje als hij ongestraft met een moord wegkomt? Het lukte me niet deze beklemmende roman weg te leggen en toen was het ineens uit. Ik had een paar uur achter elkaar gelezen zonder erg in het verstrijken van de tijd te hebben. Zó hoort een goed boek te zijn.

ISBN 9789401606103 | paperback | 225 pagina's | Xander Uitgevers| september 2016
Vertaald door Richard Kwakkel

© Annemarie, 17 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER