Op het allerlaatste moment
Claire Keegan

Dit is een dun boekje, maar wel een kleinood. In weinig woorden weet de schrijfster veel te zeggen en de verbeeldingskracht van de lezer te raken.
De drie essays die in dit boekje gebundeld zijn, hebben als thema de moeizame verhouding tussen mannen en vrouwen.

In het eerste essay trekt een vrouw in bij haar geliefde. Die moet ineens ruimte maken in zijn volle huis voor de spullen die de vrouw meeneemt. Ze zet foto’s neer van mensen die hij niet kent en “schoof dingen opzij alsof het huis nu ook van haar was.” Dit is een voorbeeld van een kernachtige zin, waardoor het overbodig is geworden om te vertellen dat de man zich niet meer thuis voelt in zijn eigen huis. Het is tegelijk de voorbode van een relatie die gaat schuren. De man had het zich anders voorgesteld: samen eten, samen wakker worden in hetzelfde bed. Maar een vrouw wil niet alleen dat het huis ook voor haar goed voelt, ze wil ook een gesprekspartner. Ze verwijt hem dat hij als vanzelfsprekend aanneemt dat zij nu voor hem zorgt en niet tegen haar zegt dat hij haar zorg waardeert. Er ontstaan gesprekken waar de man helemaal geen zin in heeft en die hij gelaten ondergaat. De relatie is er niet tegen bestand en dooft uit.

Het tweede verhaal gaat over een vrouw die op het grootste eiland van Ierland twee weken lang in een landhuis mag werken aan haar boek. Het landhuis is bewoond geweest door Heinrich Böll en na zijn overlijden stelt een stichting het ter beschikking als tijdelijk onderkomen voor auteurs.  Ik heb het nagekeken op Internet en inderdaad heeft de beroemde Duitse schrijver op dit eiland een vakantiewoning gehad. De rust van de vrouw wordt verstoord door een man die haar bezoekt en haar de wet wil voorschrijven over haar gedrag.

Het derde essay bespreekt de romance die een getrouwde vrouw krijgt met een haar totaal onbekende man. Het is zo knap geschreven dat de lezer aan voelt komen dat dit avontuur slecht af zal lopen. De tekst schuurt bijna als je leest hoe de vrouw zich fysiek en psychisch overlevert aan een man die van haar houdt en haar daarom nooit meer wil opgeven.

Drie verhalen die vanuit vrouwelijk gezichtspunt elk een aspect belichten van de problemen die gepaard gaan met relaties. De man die zijn privacy niet kan opgeven. De man die dominant is. De man met een enorme bezittersdrang.

Op blz. 73 schrijft Keegan: “Het enige wat ze die avond nodig had gehad was wat iedere vrouw soms nodig heeft: een complimentje.” Dat moeten mannen vooral in hun oren knopen. Bloemen geef je water. Vrouwen geef je complimentjes. Beide bloeien ze ervan op.

Clarence Keegan (1968) is een Ierse schrijfster, die bekend is geworden om haar korte verhalen. Ze heeft Engels en politieke wetenschappen gestudeerd. Keegan heeft meerdere literaire prijzen gewonnen.

ISBN 9789046832318 | Hardcover | Omvang 110 blz. | Uitgeverij Wereldbibliotheek | 8 februari 2024
Vertaald door Harm Damsma en Niek Miedema

© Henk Hofman, 7 februari 2024

Lees de reacties op het Forum en/of reageer, klik HIER.

Dit soort kleinigheden
Claire Keegan

Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel in het leven van Bill Furlong, kolen en houthandelaar in het katholieke Ierland van de jaren tachtig.
Hij heeft geluk gehad vindt hij, zijn ongehuwde moeder is destijds goed opgevangen door haar werkgeefster, die zich weinig aantrok van de zeden en gewoontes van die tijd. Dankzij die vrouw kon Bill naar school. Hij is trots op wat hij bereikt heeft evenals dat hij trots op zijn vrouw Eileen en hun vijf dochters.

Zijn werk maakt dat hij overal komt, de kolen en het hout moeten afgeleverd worden. Daardoor ziet en hoort hij veel maar is geen prater. Hij houdt zijn gedachten voor zich. Ook uit angst om klanten te verliezen. In zijn hoofd gebeurt echter veel. Hij beschouwt de wereld en in zijn hart voelt hij veel compassie voor mensen die minder bedeeld zijn dan hij.

Het is de tijd van Tatcher, The Iron Lady, Bill ziet dat mensen moeilijker rond kunnen komen, hij geeft vaak wat geld weg of zet een zak brandhout voor de deur bij klanten waarvan hij weet dat ze het niet breed hebben. Dit tot ergernis van Eileen. Soms wenste hij wel dat Eileen minder praktisch van aard was, dan kon hij eventueel wél vertellen waar hij zich mee bezighoudt. Ze is altijd bezig, tijd voor een gedachtewisseling neemt ze niet. Eileen denkt alleen aan haar eigen gezin, als dat maar goed functioneert dan is het prima.

De mensen in Bills woonplaats roddelen zoals overal geroddeld wordt. Zo ook over het nabijgelegen klooster waar de wasserij gevestigd is. Volgens de een buiten de nonnen de jonge meisjes die daar wonen uit. Volgens de ander is het een fantastische plek en weer anderen zeggen dat daar meisjes opgevangen worden die in moeilijkheden zijn geraakt. Bill hoort het aan en laat het van zich afglijden, ze praten zoveel. Totdat hij op kerstavond tijdens een levering aan het klooster iets ziet  wat hem niet meer loslaat. Toch doet hij aanvankelijk niets, hij gaat braaf naar de kerk, doet wat hij moet doen. Maar het gaat wrikken en wringen en dan neemt Bill een besluit dat alles voor hem en zijn gezin zal veranderen.

Het verhaal is ingetogen en met rustige stem verteld. Toch laat het zien wat er feitelijk altijd gebeurt. Er zijn vermoedens, er wordt gepraat, maar niemand neemt de moeite om uit te zoeken wat er echt gebeurt. Iedereen kijkt de andere kant op, niemand wilt in de problemen komen en haalt zijn schouders op. Niemand neemt de stap naar voren ondanks vermoedens.

Het verhaal is fictie maar wel gebaseerd op feitelijke gebeurtenissen. Claire Keegan heeft dit gegeven op een bijzondere manier vorm gegeven via de empathische Bill. Een klein boekje met grote inhoud.

ISBN 9789046828502 | Hardcover | 111 pagina's | Uitgeverij Nieuw Amsterdam | oktober 2021

© Dettie, 1 november 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER