De reis van de lege flessen

Bolfazl verhuist naar Nederland. Als vluchteling krijgen hij en zijn gezin een huisje toegewezen. Dat is voor hem het begin van een langdurig en moeizaam proces van aanpassen. Zijn gezin heeft het daar stukken minder moeilijk mee: die leren in een mum van tijd haast accentloos Nederlands, en breiden hun sociaal netwerk zienderogen uit. Bij Bolfazl gaat het allemaal met horten en stoten, voetje voor voetje. Hij doet zijn best, maar worstelt met de taal en met al die gedachten in zijn hoofd. Hij denkt veel aan zijn thuisland en aan hoe anders het in Nederland is. Hij denkt aan zijn vader, zijn grootvader, gebeurtenissen uit zijn jeugd.

Zijn buurman René is zo’n beetje de enige met wie hij een min of meer hartelijk contact kan krijgen. Hun gesprekken gaan veel over taal, maar soms over veel diepere dingen. Maar ook René heeft het moeilijk om zijn plaatsje te vinden in de wereld. Zijn vrouw is bij hem weg, en nu woont hij samen met een man. Het verbaast Bolfazl, maar hij vormt geen oordeel. Hij observeert en verwondert zich. En brengt het zelden of nooit ter sprake. Zo gaat het met de meeste zaken. Als Moka Moka (zoals Bolfazl de vriend van René noemt) weggaat, blijft René een beetje verweesd achter en verdwijnt op een dag gewoon. Bolfazl heeft het daar moeilijk mee, het is alsof zijn band met de buitenwereld een beetje wordt doorgeknipt. Zelfs als René terugkomt, is het niet hetzelfde. René is veranderd en besluit op een gegeven moment om een eind aan zijn leven te maken. Dat raakt Bolfazl diep, maar hij besluit gewoon verder te gaan. Het hoort niet dat hij, een volwassen man, zo afhankelijk zou zijn van één persoon. Hij heeft een gezin te onderhouden, waar hij overigens niet zo heel goed in slaagt. Er is een haast onoverbrugbare kloof gegroeid tussen hem en de andere gezinsleven. Hij legt zich daarbij neer en probeert zijn eigen leven weer op de rails te krijgen. Vreemd genoeg lukt dat alleen door te spreken met de mensen die René van nabij gekend hebben…

“De reis van de lege flessen” is een prachtig verhaal. Eigenlijk is het een verhaal over verhalen, en over de invloed die verhalen kunnen hebben op iemands leven. Het verhaal waar de titel naar verwijst, is overigens wondermooi in al zijn eenvoud. De stijl is heel speciaal. Je merkt goed dat het boek geschreven is toen de auteur zich nog niet zo heel zeker voelde over zijn taal. Korte zinnen, eigenlijk niet zo heel beeldend. Dat directe, die eenvoud heeft zijn charmes, het werkt vertederend omdat het zo oprecht is en ontdaan van elke overbodige franje. Smaakt naar meer…

ISBN 9041704701 Ingenaaid, 170 pagina's Uitgeverij Muntinga Verschenen: oktober 2003

© Elvira, 22 september 2006

Lees de reacties op het Leestafelforum, klik hier!