Ik noem je Blue
Ellie van den Bos

Twee jongeren delen een stukje van hun leven op een niet nader benoemd Italiaans eiland. Zij, een veertienjarige puber die het Hollands welvaren vertegenwoordigt, hij een Afrikaanse leeftijdgenoot, die een land in oorlog zonder toekomst verlaten heeft op weg naar… ja, hij heeft geen idee.
Als hun blikken elkaar ontmoeten, weet de lezer al het een en ander van hen.

Sanne is enig kind, van onlangs gescheiden ouders. Zij hoopt nog dat het allemaal weer goed komt, zeker na een afgeluisterd telefoontje dat haar vader voert.Toch knaagt het: dat plan waarover haar moeder haar al verteld heeft, en waarom Sanne eigenlijk bij haar vader wil gaan wonen brengt haar aan het twijfelen: was het wel met haar moeder waarmee Evert – zo noemt ze haar vader – in gesprek was? 

Met hem is ze op dat eiland, voor een vakantie. Hij laat haar grotendeels haar eigen gang gaan, als ze maar belt. Maar op het eiland heeft Sanne niet overal bereik, en dat zorgt voor ongerustheid bij beide ouders. Want ze fietst overal rond - ook waar ze eigenlijk niet mag komen, de noordkant - en legt contacten. Ze is geschokt als ze te maken krijgt met bootvluchtelingen die opgesloten worden in een kamp aan de andere kant van het eiland. Die jongen die ze in de haven zag: zit hij daar?

Mady was met zijn moeder en vele onbekenden onderweg naar een veilig land, toen hun bootje omsloeg. Een Italiaanse visser wist acht van de mensen die op die boot zaten te redden. Mady’s moeder is naar het ziekenhuis gebracht, Mady wil naar haar toe, maar is nu een voortvluchtige, nagezeten door de politie.

Hoe verschillend zijn deze twee jongeren. En toch ook: hoe gelijk! Beiden vinden hun eigen gezin belangrijk. Mady is zeer gehecht aan de guts, waarmee hij hout bewerkt, net als zijn vader. Sanne hecht bijzondere waarde aan de camera die ze van haar opa kreeg. Ze zijn allebei niet bang om de wereld te ontdekken, al zijn ook daar natuurlijk verschillen. Toch vinden ze elkaar daar op dat Italiaanse eiland, en nee, er is geen sprake van een zwijmelende verliefdheid. Gewoon een jongen en een meisje. Dat is een goede keuze van de schrijfster, zoals ik ook de titel heel goed gekozen vind. Want wie is die Blue? Het intrigeert.

Het aankaarten van de vluchtelingenproblematiek is nodig, en het is actueel. Ellie van den Bos laat verschillende kanten van deze kwestie zien: de ellende van de vluchteling, maar ook de – begrijpelijke – reactie van de eilandbewoners. Want: ‘Ieder voelt zijn eigen pijn het meest’.
Dat lijkt het uitgangspunt van deze jongerenroman. Want natuurlijk is het erg, dat mensen zich gedwongen voelen hun huis en haard te verlaten op zoek naar het onbekende dat allicht beter is, maar ook de problemen van een Westers kind dat niet hoeft te vluchten en kan rekenen op een veilig huis, zijn belangrijk.

Wat de schrijfster ook prima doet is spanning in het verhaal brengen. De lezer wil weten hoe het af loopt. Door de verhaallijnen af te wisselen wordt die spanning goed opgebouwd.
Wat er evenwel fout gaat is de Franse taal. Je kan je voorstellen dat Sanne geen perfect Frans spreekt, maar daarom hoeft het in het boek nog niet fout te zijn.
Beginnersfoutjes? Laten we het hopen.

ISBN 9789089549860 | Paperback | 227 pagina's | Uitgeverij Elikser | september 2017
Leeftijd vanaf 14 jaar

© Marjo, 16 februari 2018 

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER