Anders
Ragfnar Hovland

Een apart verhaal, over een jongen die zijn naam eer aan doet: hij is echt anders!

Anders dus staat van tafel op nog voor zijn vader uitgesproken is. Hij heeft al lang begrepen wat zijn vader aan hem en zijn jongere zusjes probeert te vertellen. En als zijn ouders er geen zin meer in hebben, nou dan wil hij ook niet meer en hij vertrekt. Waarheen is nog even de vraag, maar hij herinnert zich dat huis in het bos dat leeg staat. Daar gaat hij wonen, maar als hij gedacht had er ook alleen te zijn, dan vergist hij zich:  die jongens uit het dorp die hem altijd gepest hebben weet hij zodanig angst aan te jagen dat ze nooit meer terug zullen komen, maar die zonderlinge man, Hilmar, doet alsof hij er thuis is. Hij drinkt koffie, rookt een sigaret, en vertrekt weer. Tot de volgende keer. Zijn zus weet hem ook te vinden, (met levensmiddelen!) en zijn vriend Tomas komt ook logeren als het een paar weken later vakantie is. Anders gaat natuurlijk niet meer naar school: hij vindt allerlei dingen in het huis waarmee hij zijn eigen kostje kan scharrelen: hij heeft hout voor de kachel, hij vangt vis, en leert de koffie waarderen. En als hij Hilmar helpt met een bepaald karwei krijgt hij geld. ‘Hem die zijn vader ooit was’ komt hij nog wel eens tegen in het dorp, maar ze spreken elkaar nauwelijks. Anders weet zich prima bezig te houden in huis.

Een vreemd verhaal, sprookjesachtig en tegelijk heel realistisch. Er gebeuren vreemde dingen die duidelijk verwijzen naar andere sprookjes en de Bijbel: er dwalen twee kinderen door het bos  en Hilmar bouwt een kapel voor de profeet. Toch is Anders een gewone jongen, die soms blij is met zijn bezoek, maar soms ook liever heeft dat ze wegblijven.
Het is een verhaal waarbij je regelmatig kunt (glim)lachen, maar dat ook ontroert. Anders beleeft spannende avonturen en als je er gevoelig voor bent, dan is het soms griezelig. Een verhaal over een jongen die volwassen wordt, maar inderdaad: anders dan anders.

Droge humor:

Ik vond dat het tijd werd dat ik te horen kreeg waar we heengingen.
‘Het wordt tijd dat ik te horen krijg waar we heen gaan,’zei ik.

‘wat een leventje’, zei Tomas. ‘Als ik jullie tweetjes hier zo zie zitten naast de koffieketel, dan heb ik het gevoel dat we binnenkort op pensioen gaan. Daar is niks mis mee, maar toch zou ik graag de beroemde jeugdjaren meemaken.’

De schrijver werd voor Anders bekroond met de befaamde Kritikerprisen in Noorwegen.

Isbn 978 90 5908 284 7 Paperback 160 pagina's | Davidsfonds | november 2008
Vertaald door Maaike Lahaise Vanaf 13 jaar

© Marjo, augustus 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER