Venuskind
Sònia Lleonart Dormua
Florence, het jaar 1510.
Sandro Botticelli ligt op zijn sterfbed, eenzaam en totaal berooid. Hij wil nog biechten en vraagt de priester om een gunst. Zou de pater een brief en een schilderij aan de zoon van Simonetta Vespucci willen bezorgen?
Als de priester het schilderij ziet herkent hij de twee personen die er op afgebeeld zijn.
‘Dat schilderij moet bedekt worden!’ schreeuwde hij met uitpuilende ogen.
Het dienstmeisje gaf hem snel een laken met allemaal scheuren erin. Er viel een notitieboekje uit met een bruinleren kaft. Der assistent raapte het op en stak het haastig in zijn wambuis. Daarna bedekte hij het schilderij om de priester tot bedaren te brengen. ‘Pater, waarom wilt u niet dat mensen het kunnen zien?’ vroeg hij bezorgd terwijl hij het schilderij op zijn schouder zette.
De priester zweeg even en zei toen met verwilderde blik in zijn ogen: ’Dit doek kan de Medici te gronde richten, en met hen heel Florence.’
En zo lezen we in het eerste hoofdstuk waar het in het daarop volgende verhaal om draait: Een schilderij van Botticelli dat de priester verbergt in de kerk; een boekje dat aantekeningen van de schilder blijkt te bevatten en in handen van de assistent komt. En de rol van de zeer beroemde familie De Medici die eeuwenlang (tot 1743) de touwtjes in handen had in Florence.
Botticelli was een van de kunstenaars aan wie de Medici opdrachten gaf.
Een andere verhaallijn speelt in 2023:
Professor Belletti neemt binnenkort afscheid van de Galleria degli Uffici, het beroemde museumcomplex te Florence, en hij wil als afscheid een tentoonstelling organiseren rond Botticelli.
Hij vraagt graaf Arnaldo, die vroeger een goede vriend was, maar die hij al jaren niet meer gezien heeft, om financiële steun en vertelt hem dat hij twee mensen in wil huren die ooit student bij hem waren: die briljante studenten zijn Carla Bas en Max Stern.
Carla is Barcelona ontvlucht omdat haar vriend haar bedrogen heeft. Ze zit er niet op te wachten op met Max samen te werken met wie ze in hun studietijd een relatie had, maar ze wil wel graag de opdracht aannemen en de tentoonstelling op poten zetten.
Als ze door graaf Arnaldo op het spoor komt van een schilderij dat verdwenen is, wil ze dat natuurlijk terugvinden.
De geheimzinnige speurtocht blijft evenwel niet onopgemerkt…
Bij de verhaallijn van 2023 horen ook flashbacks naar de jaren zeventig, waarin het verhaal van de verbroken vriendschap tussen de professor en de graaf verteld wordt. Natuurlijk is daar een vrouw bij betrokken.
Er is een overeenkomst tussen deze drie lijntjes:
In de vijftiende eeuw: een verboden relatie die alleen maar verkeerd kan aflopen: Giuliano de Medici wil Simonetta Vespucci, de muze van Botticelli, maar zij is getrouwd.
In de twintigste eeuw: een man uit hoge kringen en een jongedame willen trouwen, maar krijgen niet de goedkeuring van de familie. Alles gaat fout.
En deze tijdlijnen strekken hun tentakels uit naar het heden, waar het ook niet lekker loopt in de voorkomende relaties.
Het citaat bovenaan deze tekst geeft een indicatie van de stijl: met een prettige vertelstem doet Sònia Lleonart Dormuà de verwikkelingen uit de doeken. Zij baseert zich op ware feiten, vooral over Florence en kunst, met daarom heen fictieve gebeurtenissen. Helaas is er geen verantwoording, je mag zelf googelen (indien je dat wil).
‘Venuskind’ is haar debuut, dat best opgevolgd mag worden door meer van dit soort verhalen: het is informatief, romantisch en spannend.
Een goede mix!
Sònia Lleonart Dormuà (1971, Mataró, Barcelona) is ondernemer en commercieel directeur van een Spaans softwarebedrijf. Haar passie voor literatuur, kunst en fotografie kan zij kwijt in dit wervelende debuut.
ISBN 9789021055633 | Paperback | 320 pagina's | Uitgeverij Luitingh Sijthoff | juni 2025 | Vertaald uit het Spaans door Hendrik Hutter
© Marjo, 15 september 2025
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
