SidderingenPeter Drehmans
Na het overlijden van zijn vrouw vertrekt een oudere man naar een niet nader benoemd dorp in Italië. Hij heeft er ongezien een huisje gekocht, dat hij volledig ingericht aantreft. En niet alleen dat: het huis is vol persoonlijke spullen, fotolijstjes op de schoorsteenmantel; op de keukentafel een bord met mes en vork ernaast, een opengevouwen krant en een uitgedrukte sigaret in een asbak. Het leek alsof de vorige eigenaar ieder moment terug zou kunnen keren. Maar de man aan wie het huis toebehoorde is toch echt overleden. Zijn huishoudster vond hem dood in de badkuip.
Holm is hartpatiënt, maar heeft zijn medicijnen niet meegenomen. Het was zijn bedoeling dat hij daar, in dat dorpje, ver van de bewoonde wereld zou sterven.
Om toch maar wat te doen te hebben, gaat hij op verkenning in de omgeving.
Dat dorp lijkt nauwelijks bewoond. Kerk, theater en een hotel, niets is open.
De enkele mensen die Holm ontmoet hebben allemaal iets eigenaardigs. Wat ze gemeen hebben is dat ze hem graag verhalen vertellen. Vreemde verhalen.
Houden ze hem voor de gek? Geloven ze hun eigen vertelsels? Of is het gewoon allemaal waar?
En wat te denken van de geluiden en andere voorvallen in het huis? Holm hoort voetstappen. Geluiden van - misschien - houtworm? Muziek, van de overleden man, volgens Holm een organist?
En die papegaaien? De branden?
Maar ach, hij maakt er zich nauwelijks druk om. Hij heeft andere dingen aan zijn hoofd.
‘Holm berustte in de feiten. En stond op – niet glorieus soepel maar schandelijk stram, alsof zijn lichaam aan het oefenen was voor de rigor mortis.
Al stappen zettend drong het tot hem door dat zijn voeten pijn deden. Welaan, die moesten ook een keer aan de beurt komen, circus Morbus had zich weer verplaatst.’
Verval. Om hem heen in het dorp. In zijn eigen lichaam. Het gaat min of meer gelijk op en leidt tot een onafwendbaar einde, waar ook de ‘afleidingsmanoeuvres’ van de dorpsbewoners niets tegen kunnen doen.
Het verhaal vertelt niet zoals de meeste romans dat doen over de dagelijkse dingen. Er wordt niet gegeten, geen boodschappen gedaan, de dingen die een mens in leven houden, ze zullen wel gebeuren, maar er wordt niet over verteld. Wel over de stoelgang overigens, eveneens een associatief met verval.
Des te opvallender is het als hij plotseling naar een restaurant gaat! En er toch even later over een maaltijd thuis gesproken wordt. Betekent het dat hij van gedachten veranderd is? Niet langer richting einde?
Een kleine roman, waarin de hoofdfiguur de wereld vanuit hemzelf beziet. Weinig dialogen, veel beschouwingen, die nergens langdradig of saai worden. Drehmans bezigt geregeld ongebruikelijke woorden, die hun oorsprong vinden in het Latijn en Italiaans. Er zijn verwijzingen naar de Italiaanse cultuur, die als je er niet bekend mee bent, afleiden van het verhaal. Dat laten gebeuren zou jammer zijn, het is een mooi verhaal over rouw, over de man die zijn geliefde graag snel volgen wil, en dat op een heel eigen manier doet.
Peter Drehmanns (Roermond, 1960) is schrijver, dichter, literatuurrecensent en filmmaker.
Hij studeerde Italiaans en Literatuurwetenschap aan de Universiteit van Utrecht en woonde daarna een tijdlang in Italië. Tussen 1992 en 2000 schreef hij recensies over Italiaanse literatuur in Vrij Nederland. In 1999 debuteerde hij als schrijver met de roman De blindganger. Vanaf dat jaar publiceerde hij in gestaag tempo literair werk bij verschillende uitgeverijen. Voor zijn gehele oeuvre won hij de Halewijnprijs 2015.
ISBN 9789492241771 | Hardcover | 172 pagina's | Uitgeverij Magonia | maart 2025
© Marjo, 4 juli 2025
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
