Eén grootse daad
Georgia Hunt
‘Ze zou de jongen kunnen dragen, maar dan gaan ze niet snel genoeg. Hij is te zwaar. Ze pakt hem bij de hand en ze rennen verder, proberen niet te vallen. Takjes kraken onder hun voeten op de ongelijke bodem.
’Sneller,’ spoort ze hem aan. ‘Rennen.’
De oorlog is een paar jaar bezig als bovenstaande scène zich voordoet. Lili is op de vlucht voor de Duitsers. Met Theo, nog maar drie jaar oud.
Lili is niet zijn moeder, dat is Esti. De twee vriendinnen zijn Joods, en beseffen al snel dat ze gevaar lopen. Esti is meestervervalser, ze zorgt voor nieuwe identiteitskaarten.
Lili’s vader die in Bologna woont besluit te vluchten naar Zwitserland.
Esti’s echtgenoot Niko vertrekt naar Griekenland, om zijn familie daar te beschermen.
De eerste confrontatie met de veranderende tijden is als Lili en Esti naar Rimini gaan, even er tussen uit. Maar ze zijn niet welkom in het hotel dat ze gereserveerd hadden. En overal verschijnen bordjes met Verboden voor Joden.
Het maakt Esti’s besluit om in het verzet te gaan, nog groter. Ze vraagt Lili om hulp bij de zorg voor haar zoontje. Als Niko vertrekt vraagt ze of zij met Theo in mag trekken bij Lili, dan heeft ze haar handen vrij.
Ze wil de groep Delasem gaan helpen. Die organisatie helpt Joodse vluchtelingen. Op het platteland zit een grote groep kinderen, wezen, van allerlei nationaliteiten. Zij moeten een veilige plek hebben.
Dat is in Nonantola. Esti, Lili – want die gaat mee! – en Theo vinden onderdak in een klooster.
Maar ook kloosters zijn niet veilig voor de Duitsers. Het gaat fout. Esti raakt gewond, en er is maar één uitweg: Lili moet vluchten. Met Theo. Esti blijft achter…
En dan begint de lange tocht, naar Rome. Te voet, want de trein is niet veilig.
Ze moeten zich verstoppen. Soms is er hulp, maar gevaar ligt altijd op de loer.
Er wordt geschoten, er vallen bommen, en intussen is er Theo, een onschuldig kind dat zijn moeder mist.
Het verhaal over de oorlog in Italië is niet zoveel anders dan wanneer het zich in een ander land zou afspelen. Verraders had je overal, maar gelukkig ook mensen die wél helpen. Ze hebben nauwelijks te eten, Theo groeit uit zijn kleren, ze zijn uitgeput.
Maar Lili heeft geen keuze, ze moeten door…
Georgia Hunter vertelt in het nawoord dat ze geprobeerd heeft zoveel mogelijk ware gebeurtenissen te gebruiken. En ze schuwt daarbij niet de waarheid, ze vertelt over ontberingen, over de verschrikkingen van de oorlog, en als het nodig is voor het verhaal vertelt ze over de politieke achtergrond,
Het verhaal is in delen, en beslaat de vijf oorlogsjaren. Boven de hoofdstukken wordt duidelijk aangegeven wanneer en waar het zich afspeelt.
Georgia Hunter (1978) was vijftien toen ze te horen kreeg dat ze afstamde van een familie van Holocaust-overlevenden. Jaren later besloot ze om het opmerkelijke verhaal van haar familie vast te leggen in haar debuutroman Wij waren de gelukkigen.
Eén grootse daad is haar tweede roman. Ze woont in Connecticut met haar man en hun twee zonen.
ISBN 9789044369809| Paperback | 432 pagina's | Uitgeverij de House of Books | mei 2025
© Marjo, 1 juli 2025
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
