Gaéton Soucy - Het meisje dat teveel van lucifers hield (samenleesboek)

[Inge]

Het levert volgens mij vooral het bewijs dat niet alles in het lang en in het breed uitgesmeerd moet worden zoals in het boek van Donna Tartt ( de kleine vriend) niet alles hoeft uitgelegd te worden dan maakt het juist boeiend
Inge

[Marjo]

Over dat kronkelen: haar vader deed dat toch niet? En ik denk dat dit onder dezelfde noemer valt als het feit dat ze zichzelf zoon van haar vader noemt, maar heel goed wist dat ze een meisje was: ze wist ook heel goed hoe de voortplanting in elkaar zat: want ze had de dieren bezig gezien. Haar broer snapte dat misschien niet, maar zij wel. Het is heel erg dubbel, dit boek. Ze geeft langzaam prijs dat ze best wel wist hoe het allemaal zat, maar zolang haar vader leefde mocht ze dat niet laten merken. Ze mocht ook niet laten merken dat ze wist wat en wie de Gerechte straf was! Op een gegeven moment had ze zichzelf zodanig gehersenspoeld dat ze de foute gegevens begon te geloven...maar toch niet!

Haar vader was de gestoorde gek, maar ook eentje die heel goed wist wat hij deed (hij pleegt niet voor niets zelfmoord!) Ik denk dat ze daarom alles op moest schrijven, zodat als hij er niet meer was, de mensen uit de buitenwereld zouden weten hoe het zat.
En dan zet ze dat helemaal op losse schroeven door te zeggen dat ze helemaal geen letters gebruikte! Die vader controleerde waarschijnlijk nooit..
Marjo

[Dettie]

Goed gezegd Inge!

[Inge]

Dat ze wist hoe de voortplanting werkte bewijst volgens mij dat ze zéér goed wist dat ze een kind verwachtte
Inge

[Dettie]

ja dat denk ik ook. Als je zag wat voor boeken ze allemaal las dan zal ze ook hoe de voortplanting werkt en de gevolgen ervan zeker gelezen hebben!

[Sarah]

Danken jullie trouwens dat die vader pas doorgedraaid is nadat zijn vrouw overleden is? Mensen kunnen van verdriet rare dingen gaan doen, maar dit slaat werkelijk alles. Waarom zijn die kinderen eigenlijk nooit weggelopen?

[Marjo]

Dat wist ze volgens mij ook. In het begin van het boek lijkt ze te denken volgens het patroon dat haar door haar vader is opgelegd, maar als hij dood is, begint dat beeld te vervagen. Alsof ze langzaam doorkrijgt dat ze weer zichzelf mag zijn, en dat gebeurt dan: langzaam wordt ze het meisje dat ze had kunnen zijn. Had moeten zijn.
Het einde, meiden: wat denken jullie? Blijft ze leven met haar baby, die voor haar toch een hoop op een ander leven biedt? Of is het te laat en komt ze om in de brand?
Ik zie hier een overeenkomst met "over het water". De schrijver geeft geen duidelijkheid.
Marjo

[Inge]

Ik denk dat ze nog te klein waren om goed te beseffen wat er gebeurde toen hun moeder stierf en hun zus dat ongeluk veroorzaakte en dus ook om weg te lopen. Ze hadden ook geen contact met de "buitenwereld" dus hoe konden ze weten hoe het er daar aan toe ging? En dat hun "wereld" niet "juist" in elkaar zat?
Inge

[Sarah]

Volgens mij komt ze om in de brand en dat is misschien maar beter ook... Want met zo'n verleden kan het toch nooit meer wat worden zou je denken.

[Inge]

mmmmmmmmmmmmmmm Ik weet het niet Ik dacht dat ze het overleefde en haar dochter net zo gek opvoede als haar vader
Inge

[Dettie]

ja ik denk wel dat die vader zo begon te doen na de dood van zijn vrouw.
Je leest ergens dat het meisje zich nog vaag iets kan herinneren van een lekkere lucht en vrolijk en zacht.

Ik dacht in het begin wel steeds, toen nog niet bekend was dat "hij" een meisje was, waarom heet het boek het meisje dat teveel van lucifers hield. Totdat het zusje vaag ter sprake kwam en hij een zij bleek te zijn. Door de titel wist je ergens al wel dat er iets met brand moest komen en de vader was ook panisch voor brand.

[Marjo]

Ik denk ook dat de vader pas doordraaide na het ongeluk, na de brand. Hij geeft zichzelf ook de schuld denk ik. Dat gevoel kreeg ik toen ze vertelde over het plankje met de namen. De vader had de tweeling laten zien wat ze met de zon en met vuur konden doen. Dus is dat zusje ermee gaan spelen. Bij de tweede keer lezen kreeg ik het idee dat het kind hetzelfde had gedaan als de vader: met een vergrootglas zitten spelen. Maar ja, dan klopt de titel niet!
En de meiden waren pas drie!!
Maar ik vind hier wel een trucje. Want waar is de buitenwereld? Is het echt mogelijk om zo afgesloten van de wereld te blijven, jarenlang?? (Dat moet voor het verhaal, dus trucje)
Marjo

[Sarah]

Ach Inge, daar moet je toch niet aan denken! Dat de geschiedenis zich nog een keer gaat herhalen.

[Inge]

Dat kan wel weer een goed verhaal leveren voor een boek
Inge

[Marjo]

Ik vond het wel een "grappig" idee van Inge! Natuurlijk moet je er niet aan denken, en ik heb eigenlijk wel vertrouwen in het gezonde verstand van het meisje, maar..is dit niet de manier om de weg naar een vervolgboek open te houden?
Niet dat ik denk dat er een vervolg zal komen, maar ik houd wel van dit soort open eindes, dat je als lezer zelf vanalles kan verzinnen..
Marjo

[Sarah]

Het is moeilijk voor te stellen dat een gezin zo afgesloten is van de buitenwereld. Ze leken ook helemaal geen familie te hebben.

[Dettie]

Zo te lezen woonden ze op een gigantisch landgoe dat nodigt niet echt uit om spontaan even binnen te lopen lijkt me en die vader wachtte bezoekers al een eind van te voren op. Die dorpelingen hebben misschien gedacht dat die kinderen priveles kregen. Die vader was er rijk genoeg voor.

[Dettie]

Ik denk dat ze het wel redt en aan een kant denk ik arme meid, al die hulptroepen die aan komen zetten om jou weer normaal te krijgen. gaat ze dan niet pas ECHT beseffen hoe bizar het allemaal was.

Dag Marjo weltrusten

[tiba]

Als ik dit zo allemaal lees vind ik het toch wel een erg "wreed" boek. Zou je het me aanraden Bernadet?
Groetjes. Tiba.

[Dettie]

Nou ik denk dat je het antwoord wel weet Tiba. Ik vond het vrij gruwelijk. Maar nu kan ik erg slecht tegen dit soort verhalen. Vooral als het kinderen betreft. Als ik lees ben ik er altijd erg bij betrokken en bij zo'n verhaal roept het dan behoorlijke emoties op.
Maar Marjo, Sarah en Inge vonden het erg goed.
Als het een film was zou ik het een zeer heftige thriller noemen!
Heb je er wat aan?
Bernadet

[Dettie]

Hoe gruwelijk ik dit boek ook vond, toch betrap ik me erop dat ik het iedereen als een goed boek aanraad.
Zucht, niets onbegrijpelijker dan een mens.

NBernadet

[tiba]

Staat op mijn lijstje (boekje) Bernadet, samen met HM van den Brink "Over het water", "de duif" van Süskind, de boeken van Hrabal, Kopfmuller, Jennifer Clement en ... en... zucht.

Groetjes. Tiba.

[tiba]

Boek nu toch gelezen.
Vind het echt een gruwelijk boek. Vooral het eerste deel als je langzamerhande beseft dat er van alles aan de hand is.
Ik vond het heel beklemmend. Zat steeds maar te denken: lees ik nu verder of niet? Hest sloeg "letterlijk" op mijn hart.
Uiteindelijk heb ik toch doorgelezen.
Bizar inderdaad. De vader is een sadist en serieus gestoord....
De kinderen hebben vanaf hun drie jaar niks anders gezien en zijn als het ware gehersenspoeld.
De "jongen" die een meisje is verdringt de gedachten aan vroeger. En dat is goed mogelijk, denk ik.
Het is niet alleen een gruwelijk boek, maar soms ook mooi, zoals Marjo zegt. De taal en het denken over taal en woorden is prachtig.
Een boek dat nog een tijd zal blijven hangen.

Groetjes. Tiba.

[Dettie]

Zullen we zeggen dat het een gruwelijk mooi boek is (al zei ik in het begin dat ik het alleen maar gruwelijk vond. )

Bernadet

[esmee]

Hallo allemaal,

het is een tijd geleden dat hier nog wat gepost is, maar ik hoop dat er nog iemand actief is!!

Ik ben docente Frans op een middelbare school en ik wil dit boek met mijn 5 vwo klas gaan lezen. De franse versie hebben we, maar ik zou graag de nederlandse versie erbij leggen.
Helaas wordt het boek niet meer gedrukt bij Querido en ook bij diverse boekenwinkels is het boek niet meer te verkrijgen.

Dan nu mijn vraag! Is er hier misschien iemand op het forum die zijn boek aan mij wil verkopen? Of, ik ben er heel zuinig op, misschien aan mij wil uitlenen! Ik maak dan gewoon een kopie van het boek en stuur het daarna weer netjes terug.

Ik hoop dat iemand mij kan helpen!

Alvast bedankt voor de reactie.

Vriendelijke groeten,
Esmée