We willen je alleen beschermen
Truus Rozemond

Bij het zien van de voorstelling ‘August Oklahoma’ van Tracy Letts concludeert ze:
‘Zo waren wij ook. Onze hoogste vorm van intimiteit was de strijd om ons gelijk. We werden geregeerd door wantrouwen.’

Sinds hun zonen het huis uit zijn, wonen Anna en Diana in een huis uit de jaren twintig, in Utrecht. Anna is gepensioneerd, Diana nog niet.
In de week die in dit boek beschreven wordt, bevindt Diana zich in Bologna. Anna maakt van de gelegenheid gebruik om in haar dagboek te schrijven, over haar familie en haar onveilige jeugd.
Ze wil nu eindelijk eens hààr kant van het verhaal opschrijven. Was het echt zo erg als ze zich herinnert?
Waarom deed ze steeds opnieuw pogingen om contact met haar ouders en zussen te krijgen, terwijl ze kon verwachten dat zij haar toch weer van alles zouden verwijten, en haar de schuld zouden geven van de problemen in het gezin?

‘Het heeft lang geduurd voor ik me bij families iets anders kon voorstellen dan intrige en verraad. Jouw familie vond ik verdacht harmonieus. Dat mensen vriendelijk konden zijn zonder bijbedoelingen, geloofde ik niet. Het heeft lang geduurd voor ik mijn angst voor manipulatie kwijtraakte en harmonie durfde vertrouwen.’

Eigenlijk begon het er al mee dat Anna’s moeder geen kinderen had gewild. Maar ze wilde wel trouwen met Pa, dus moest ze accepteren dat er kinderen kwamen. Anna was de oudste van de drie dochters. Hun moeder gaf hen nauwelijks affectie, laat staan troost.
Des te meer verbaasde Anna zich erover dat vriendinnen graag bij hen thuis waren omdat ze hun moeder aardig vonden. 

Anna trouwde met haar jeugdvriend Leon, die niet in de smaak viel, maar wel geaccepteerd werd.
Toen ze na de scheiding Diana leerde kennen, vond ze de liefde. Maar acceptatie door ouders of zussen, daar was geen sprake van. De relatie bleef altijd moeizaam, zelfs de kinderen, toch hun enige kleinkinderen, hadden geen leuke opa en oma. Nadat hun eerste kind, Eva, doodgeboren werd, kwam de situatie extra op scherp te staan. Dat Anna en Diana erg verdrietig waren, daar begrepen ze niets van. Ze kwamen niet naar de crematie. Anna heeft het hun nooit vergeven.

Niettemin deed ze haar best voor haar vader, toen die weduwnaar werd. Haar zussen overigens treden in de voetsporen van hun moeder: zij vonden dat Anna als oudste voor de zorg van hun ouders op moest draaien, zonder zich druk te maken over de abominabele verstandhouding.

Anna vertelt over het heden, maar vooral lezen we de tekst van haar dagboek (in ander lettertype).
Het is een schrijnend verhaal. Over een moeder die niet in staat is liefde te geven, en die hun vader domineert, zodat zijn halfslachtige pogingen geen resultaat hebben.
Anna is net na de tweede wereldoorlog geboren, hetgeen ook invloed had. Ook de achtergrond van haar ouders zal zeker een rol gespeeld hebben. Maar daar heeft Anna natuurlijk weinig aan. Ze voelde zich niet gewenst, niets kon ze goed doen.

‘Ik ben een onmogelijk kind, dacht ik, ze weten zich met mij geen raad.’

De stijl is passend, verwacht dus geen vrolijkheid of humor in dit verhaal. De verteltrant is eenvoudig, net niet saai. Er is eigenlijk geen spanningsboog. Emoties zijn er volop, maar die worden vrij droog beschreven, het is lastig om empathie te voelen. Dat past wel bij een heftig verhaal als dit, maar daardoor wordt het geen roman waar je eens lekker voor gaat zitten.
Voor echte liefhebbers van een zuiver psychologische roman.

Truus Rozemond is psycholoog, gespecialiseerd in leerprocessen. Ze werkte aan de Hogeschool van Amsterdam en aan de Universiteit van Amsterdam. Ze publiceerde regelmatig over haar vakgebied. Haar romandebuut Een verwaarloosd huis werd in 2015 gepubliceerd bij uitgeverij Xanten te Utrecht.

ISBN 9789492241863 | Paperback | 200 pagina's | Uitgeverij Magonia | september 2025

© Marjo, 14 oktober 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER