De rode loper
Thomas Rosenboom

‘Een mooie ukelele is nog geen gitaar’

In de jaren zeventig verlaten twee jongens de middelbare school. Ze hebben hun diploma behaald, maar zijn niet echt van plan om daar iets mee te gaan doen. Nee, ze gaan de bijstand in!
Lou Baljon wil roadie zijn bij zijn favoriete rockband, Shout, beroemd in Arnhem. Eddie is van plan om journalist te worden, door gewoon te gaan schrijven. De twee jongens zullen elkaar hun verdere leven blijven volgen. Voor Lou is dat de enige vriend, want al trekt hij dagelijks op met de leden van de band, later zal blijken dat ze niet eens weten wie hij is. Zij vragen niets, hij vertelt niets. De muziek is het enige dat telt.
Als de band uit elkaar valt is het Eddie die hem in een andere richting duwt: Lou begint een studio, waar hij in de praktijk leert hoe het leven van een geluidstechnicus is. Om naast de uitkering wat bij te verdienen maakt hij ook foto’s: zijn trouwreportages vallen in de smaak, ook verenigingen vragen hem voor showfoto’s. Hij is ‘anders’, artistiek. Hij trekt zich niets aan van conventies, doet zijn eigen ding.
Als de studio niet echt van de grond komt, is daar Eddy weer: in Zevenaar staat een grote garage leeg, als hij die nu eens zou kraken en er een bioscoop van zou maken?  Dat wordt natuurlijk geen doorsnee bioscoop. Lou draait er horrorfilms. Je kan er gif op innemen: ook dat werkt niet. Maar dan krijgt Lou - met behulp van Eddy natuurlijk - een geniaal idee: de rode loper…

Het is het verhaal van een eenzame man, niet in staat contact te maken, gevangen in een onbenaderbare eigenheid. Wat gebeurt er als hij een vrouw ontmoet die net is als hij, mogelijk nog een graadje erger?
Rosenboom bouwt een beetje spanning in door al vanaf het begin het verhaal van de rode loper in de roman te brengen, waarbij de lezer geen idee heeft waar dat op slaat. Er zit een rode draad in het verhaal waar Rosenboom niets mee doet: het liedje ‘Blackbird’. Maar hij kan vertellen, zeker, het boek leest als een trein. Maar het is een sneltrein die voorbij raast, en niet stopt. Natuurlijk is het een maatschappijkritisch boek: het steekt de draak met de eenzelvigheid van nu, waar mensen van gekkigheid niet weten wat ze moeten doen.

‘Steeds meer mensen voelen zich te goed voor hun eigen middelmatigheid, dus bedenken ze iets geks, drie keer achter elkaar de Alpe d’Huez op fietsen of te paard naar Istanboel, en die heldendaad mogen familie en vrienden dan sponsoren. Toppunt van narcisme is het om de opbrengst aan het goede doel te schenken, want dan kom je zeker als de nieuwe Robin Hood in de krant. Ondertussen zetten ze fietsfoto’s van zichzelf op Facebook, en de liefdadige ruiter houdt onderweg naar Istanboel een blog bij. Terug in Nederland vinden ze het maar vanzelfsprekend dat de rode loper voor ze wordt uitgerold, daar was het ze allemaal om begonnen.’

Een goed verhaal is nog geen boeiende roman. Ik heb betere boeken gelezen van Rosenbooms hand.

ISBN 9789021443270  | paperback | 234 pagina's| Querido  | oktober 2012

© Marjo, 27 februari  2013 

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER