Vogels die vlees eten
Thijs de Boer


Een tiental verhalen over gewone mensen. Oftewel: stukjes uit het leven van gewone mensen.
Het leven zoals beschreven in deze verhalen kan heel herkenbaar zijn, zonder dat je het zelf hebt hoeven meemaken. Het gaat om heel 'gewone' situaties, al is het gelukkig voor de meeste lezers niet zo gewoon is om verslaafd te zijn, of om een suïcidale vader te hebben. Maar de hoofdpersonen kunnen geen van allen omgaan met de gebeurtenissen in hun leven. Ze zoeken een weg, en vinden die niet. Zelfs niet met professionele hulp. Ze lopen rondjes, zoals in het eerste verhaal, of ze houden er mee op.


In het eerste verhaal vertelt Thijs de Boer over een man die in een inrichting zit. Waarom weten we niet, maar niet alleen is hij de weg kwijt, hij wil het ook niet opnieuw proberen. Hij loopt in de gangen 'die rond lopen omdat geen van de verplegers de hele tijd aan het einde van de gang wilde staan om uit te leggen aan al die oude mensen dat dit het einde is.'
Zo is in zijn ogen het leven: we lopen rondjes en er komt geen einde aan. Uitzichtloos is zijn lot.
De kracht van dit verhaal zit in het fragmentarische, en in de herhalingen, het steeds weer 'ze 'vragen je, 'ze zei', 'in dit gebouw vragen ze je'. Het verhaal begint en eindigt met een opmerking over het gebouw, ook een rondje dus.

'In dit gebouw vragen ze je: 'Zou je nu, in dezelfde situatie, weer hetzelfde doen?' En elke keer lieg ik niet en zeg ik 'ja'. En daarna blijfik hier.' 

In 'sneeuw' verdwijnt het zusje bij het verstoppertje spelen. Natuurlijk wordt naar haar gezocht, maar de jongen blijft daarbuiten en verwerkt het verlies op een eigen kinderlijke manier.

'De jongen was zijn zusje kwijt. En daarna stopte de moeder met ontbijt maken.'

Een sterk begin. Wat is er gebeurd? Je moèt wel verder lezen. En dan beleef je de tragiek.
Diezelfde tragiek zit ook in het verhaal 'ratten'. In 'Sylvia 'is ook tragiek aanwezig, maar van een heel andere aard. Het gaat over een man die niet in staat is lief te hebben. Je voelt tussen de regels door het verlangen van de man om te kunnen zijn als anderen, maar het lukt hem niet. Zo is in 'Ketamine' en in 'Schoon' de hoofdpersoon ook niet in staat om een normaal leven te leiden. Helaas is het zo dat zo gauw Thijs de Boer zijn verhalen gaat uitspinnen, de lezer de concentratie verliest. Als het evenwel gaat om momentopnames van getekende, betreurenswaardige mensen dan doet zo'n verhaal je iets. 'Sneeuw' en Ratten' zijn daarin het sterkst. Ze zijn kort en krachtig, roepen emoties op. Is het omdat het over kinderen gaat? Is het een onschuld die er uit spreekt, die in andere verhalen ontbreekt?  Kortom: zes aardige verhalen, twee minder geslaagde en twee krachtige.
Aardige score?

'Daarna begin ik met schrijven. Mijn eerste verhaal. Een grafrede voor mijn vader.
Ik schrijf: 'Lieve mensen, lieve papa.'
Ik schrijf: 'Papa, bedankt dat je er altijd voor me was als ik je nodig had.'
Ik schrijf: 'Bedankt Papa. Voor je liefde in al die jaren.'
Het is moeilijk niet te liegen tijdens een begrafenis.
Mijn eerste fictie.'

ISBN 789046807149 Paperback 143 pagina's uitgeverij Nieuw Amsterdam april 2010

© Marjo, mei 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER