Spaghetti met hutspot
Sandra di Bortolo

‘Onze familieband is zeer hecht. Maar zonder de ijzeren ketting die strak om ons heen ligt, zou dat niet mogelijk zijn. De band die wij met elkaar hebben, is niet vrijwillig. Het is een beklemmende, verstikkende band die weinig ruimte geeft om je aan je verplichtingen en tradities te onttrekken. Er is simpelweg geen ontkomen aan.’

Als je een boek leest dat geschreven is in de ik-vorm heb je als lezer de neiging om mee te gaan in diens verhaal. Is er sprake van een conflict, dan heeft de ‘ik’ gelijk toch?
Ik heb mijn twijfels als het om  dit verhaal gaat.

Het is het verhaal van een Italiaanse immigrantenfamilie. In de jaren dertig komen ze naar Nederland, vader, moeder drie kinderen. De vader zal zich gedeeltelijk aanpassen aan de Nederlandse waarden en normen, de moeder blijft altijd Italiaans, en hun kinderen verhollandsen vrijwel helemaal. Vrijwel: van hun ouders krijgen ze toch de Italiaanse manier van leven mee: de sterke familieband waarbij de vader, de pater familias, het voor het zeggen heeft. Als hij komt te overlijden is het de oudste zoon die de taak overneemt.
Zo ook bij de familie Scaglione. Marcello neemt de taak naar eer en geweten over als zijn vader sterft.  In de zaak, maar ook in de familie. Maar Lorenzo kan niet accepteren dat de gelijkwaardige verhouding tussen twee broers ineens veranderd is, en dat zijn broer nu alles voor het zeggen heeft. Lorenzo breekt met allebei. Hij stapt uit de zaak en uit de familie. Pas ruim twintig jaar later zullen de broers elkaar weer zien. Intussen is Marcello getrouwd en heeft vier kinderen. Ook hij heeft zijn kinderen met de pastalepel ingegeven dat de oudste zoon de pater familias moet zijn. En ook hier is er eentje die protesteert. Dat is onze ik-persoon, Silvana.
Zij vertelt het verhaal. Na de dood van hun moeder is er het huis en haar bezittingen die verdeeld moeten worden. Een tijd waarin een familie naar elkaar toegroeit, of juist niet.
Tussen de gebeurtenissen door wordt het verhaal verteld van de ouders en overgrootouders.

Het is een leuke vertelling, waar je doorheen vliegt. De taal is eenvoudig gehouden, het verhaal ook. De spaghetti, dat is duidelijk natuurlijk. De hutspot, dat zijn de vooral de aangetrouwden (vast ook de omgeving, maar dat wordt in dit verhaal niet uitgewerkt). Kun je normen en waarden zoals je die meekrijgt vanuit een andere cultuur mengen met die van de nieuwe omgeving?
Sandra di Bortolo, de schrijfster, kent deze gang van zaken van binnenuit, zij is zelf van Italiaanse komaf. En ze noemt haar boek niet spaghetti EN hutspot, maar gebruikt het woordje 'met'. Dat zou je kunnen duiden als teken dat ze het er zelf beter van af heeft gebracht? Dus toch autobiografisch?
Maar misschien trek ik te snel conclusies. Over de kwestie aan wiens kant ik sta. Ik hoef als buitenstaander gelukkig niet te kiezen!
Al met al een lekker boek.

ISBN 9789081697088 | hardcover met leeslint |200 pagina's| Mooi Media | april 2012

© Marjo, 20 juni 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER