Reizen met dochters

Als je het boekje openslaat bij hoofdstuk 1 valt de aparte uitvoering gelijk op. Een tekening met daarnaast in donkeroranje de tekst:
"Waarin beslist wordt dat op vakantie gaan zinvol is. Wat van het leven an sich niet noodzakelijk gezegd kan worden, je moet daar zin aan geven. Doch dit geheel terzijde."
Het zinvolle van de vakantie is dat bij Sam psoriasis is geconstateerd, zon zou verbetering geven. Maar er is geen geld. Na lang wikken en wegen besluit Sam samen met zijn oudste dochter (4) al liftend naar Santiago de Compostela te reizen. Voor een journalist is een spannende reis immers ook een bron van inkomen.
Sam en zijn dochter vermaken zich uitstekend. Het liften verloopt prima en daardoor ontmoeten ze allerlei bijzondere mensen. Grappig is dat Sam via de telefoongesprekken met thuis hoort wat Lotte leuk heeft gevonden, dat zijn heel andere dingen dan hij dacht. De tien dagen vliegen om en Lotte en Sam vinden het bijna jammer dat ze weer naar huis moeten.

Bij hun thuiskomst staat de jongere dochter te wachten met een notitieboekje... voor de volgende reis, maar dan met haar... Dochterlief herinnert haar vader dagelijks aan zijn inderhaast gemaakte belofte. Na een aantal jaren volgt dan ook eindelijk de tweede reis met dochter Benthe, dit keer niet liftend maar met het vliegtuig en het reisdoel is Portugal. Ze hebben een mooi hotel geboekt in een klein plaatsje aan zee. Maar deze keer vindt vooral Sam het helemaal niets. Hij verveelt zich, het dorpje stelt niets voor evenals de omgeving. Na een dag heeft hij de zee wel gezien. Sam is rusteloos, eigenlijk wil hij gewoon naar huis. Hij vervalt in gepeins en mijmeringen. Hoe hij zijn vrouw Saskia ontmoet heeft, hoe blij ze met de kinderen waren, komt er nog een derde kind, hoe het vroeger bij zijn ouders thuis was.
Sam houdt het niet meer uit, hij verlangt naar huis en haard en vooral naar Saskia. Hij vraagt zich af...  
"Is dit nu de definitie van burgerlijkheid? Een man die met zijn kind alleen op stap gaat en zo snel mogelijk weer zijn huiselijke cocoon in wil? Terug naar zijn boeken, werk, gezin, zijn houvast? Wellicht wel. 'Burgerlijkheid' wordt vaak schamper gebruikt, meesmuilend over het levensparcours huisje-tuintje-kindje.[...] Ach, geworpen zijn we op aarde, ieder streeft op zijn manier het geluk na. Voor mij passen dochters en een vrouw perfect in dat plaatje."

Enkele jaren later...

De belevenissen van Sam en zijn dochters lezen lekker weg, dat is zeker, maar vernieuwend of verrassend is het niet. Waarschijnlijk heb ik net teveel van dit soort verhalen gelezen. Dit egodocument is op een prettige manier verteld maar daar blijft het bij het beklijft niet. Het is altijd moeilijk oordelen over een autobiografisch boek, schrijven kan Sam wel, maar hoe zal een niet autobiografisch boek van hem zijn? Daar ben ik wel benieuwd naar en hoop ook dat De Graeve zich daar ook eens aan waagt.
De uitvoering van het boek is wel origineel en erg mooi verzorgd. Elk hoofdstuk begint met een illustratie en een tekstblokje. De illustraties zijn voornamelijk zwart-wit, bij een enkele is de kleur donkeroranje toegevoegd. Ook de paginanummering is oranje. Een leuk boek om cadeau te geven.

Op zijn blog http://www.samdegraeve.be staat te lezen:

Lees de reacties op het forum, klik hier