Reizen met dochters
Sam de Graeve

Sam de Graeve is eindredacteur, zegt hij in de eerste zin. Achter op de flap staat echter dat hij columnist en tv-maker is. Het kan natuurlijk best samengaan, maar is toch wat verwarrend. Wat wel op beide plaatsen staat is dat hij getrouwd is en twee nog jonge dochters heeft. Wat doet dat er nou weer toe, zou je zeggen, maar dit boek is een autobiografisch verhaal (hier en daar wat ingeblikt en aangedikt) over de reizen die hij maakt met de dochters. Met die van  vier gaat hij liften naar Santiago de Compostella en met die van drie brengt hij een week aan zee door in Portugal.

Het plan voor de eerste reis, liftend, komt bij hem op doordat de dokter psoriasis bij hem constateert. Zon is goed voor de huid, dus een soort bedevaart naar het zuiden, waarom niet? Zijn echtgenote weet wel waarom niet: er is geen geld. Ach, dan gaat hij toch als journalist en schrijft hij een reisverslag? Dan verdient hij het geleende geld weer terug. Ze vertrekken, en maken wat avonturen mee. Een deel wordt gezien door de ogen van een kind en is dat best wel leuk om te lezen.De rest, tja, wat moet je er mee. Aardig maar het is niet echt een reisverslag, en een groots avontuur is het ook niet. Wat het dan wel leuk maakt zijn de aardigheidjes en bespiegelingen tussendoor.

‘ik ga op reis en neem mee: een schriftje. Ik ga op reis en neem mee: een schriftje en een telefoon. Je weet maar nooit. Ik ga op reis en neem mee: een schriftje en een telefoon en een dochter.’

‘schrijven is een poging om je herinneringen de baas te kunnen, om ze beter te kunnen activeren dan wanneer je het aan het toeval overlaat.’

De tekeningetjes, en de bladspiegel zijn alvast gericht op de straks lezende dochters en deze mooie liefdesverklaring is voor zijn vrouw, voor wie het boekje toch eigenlijk geschreven is.

‘Van de vele ikken waaruit een mens bestaat, heb ik geprobeerd er enkele aan het woord te laten. Je stelt je al schrijvend altijd kwetsbaar op, maar tegelijkertijd toon je sowieso slechts een deel van jezelf, want je krijgt jezelf nooit helemaal uitgelegd aan een ander. Al zijn er van die pakweg duizend zielen die ik zou bezitten wel degelijk negenhonderdnegenennegentig die naar jou verlangen.’

Egodocument eersteklas, maar dat overigens Fatima een goed bewaard geheim zou zijn van het Vaticaan, dat het tijd vond voor een klein boerenbedrog om het geloof een zetje te geven, dat heb ik nooit geweten, nooit vermoed zelfs. Toch nog wat geleerd uit dit boek.

ISBN 978946001309 Hardcover, 124 pagina's, uitgeverij Vrijdag mei 2009. Met illustraties van Randall Casear.

© Marjo, augustus 2009

Lees de reacties op het forum, klik hier