Antoinette
Robbert Welagen

Daar zit hij dan, 42 jaar, op het terras van een thermaalbad in Boedapest, te wachten op Antoinette. Ze is er nog niet. Hij observeert de mensen die in en uit het gebouw van het badhuis lopen. Ziet kinderen, een jongen en een meisje met nat haar, die wachten op hun vader. Hij ziet ze instappen in de rode auto van hem en fantaseert over zijn eigen kinderen. Zou hij meegegaan zijn het badhuis in? Zou hij ze ook alleen maar afzetten?

Om drie uur hadden hij en Antoinette afgesproken, maar ze komt niet. Hij wacht en wacht, een uur, twee uur, bestelt nog wat en wacht weer. Het terras wordt schoongemaakt, hij moet weg maar wil niet. Hij wil deze plek niet verlaten. Ze kan nog komen, toch belt hij haar niet.
Hij besluit maar het thermaalbad in te gaan dat tot tien uur 's avonds open is, de stille warmte daar biedt troost. Hij kiest voor full service, dat inclusief massage en diner is, waardoor kan hij het weggaan zo lang mogelijk kan uitstellen. Dan heeft hij toch nog het gevoel dat hij er toch nog is, mocht ze alsnog komen.

Hij bezoekt het binnen- en buitenbad. Kijkt naar de mensen die het water ingaan, ziet in allerlei vrouwen Antoinette maar weet wel dat ze het niet is. Hij overdenkt hun eerste ontmoeting, hun verrassing en onmiddellijke liefde voor elkaar. Hun heerlijke leven samen. Hij ziet haar lach, haar mooie blik, haar prachtige haar... Op gegeven moment denkt hij; 'Deze stad. Bij het eerste bezoek was ik vrijgezel. De tweede keer ben ik een man zonder vrouw.' Samen met Antoinette, toen ze nog niet getrouwd waren, bezocht hij namelijk Budapest. De herinneringen zijn intens. In dit bad hadden ze hun eerste afspraak.

Wie mocht denken dat Antoinette overleden is, heeft het mis. De relatie is wel over, maar  evengoed nog steeds enorm aanwezig in het leven van de man.

Het hele verhaal speelt zich af op die dag, bij en in het badhuis, maar de herinneringen nemen ons mee naar het leven van de man en de vrouw en hun intense relatie en de latere invloeden daarop, die ervoor zorgden dat het mis ging. Invloeden buiten hun om, waar ze helemaal niets aan konden doen, en waar ze machteloos toekijkend mee moesten leren omgaan. Het lukte niet...

Robbert Welagen heeft met deze roman een prachtige, verstild verhaal geschreven die qua stijl doet denken aan de grote schrijvers zoals Dostojevski. De prachtige zinsopbouw, de details die niet belangrijk lijken maar het wel zijn. Zelfs het gebouw is een personage die in feite ook toevoegt aan het verhaal.
De melancholie is bijna voelbaar maar ook de berusting die uiteindelijk optreedt.
Vooral lezen dit juweeltje, het is een regelrecht koesterboek.

ISBN 9789038807430 | Hardcover | 112 pagina's | Nijgh & van Ditmar | juni 2019

© Dettie, 3 februari 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER