De appel

Faber begint te vertellen over de reacties van de lezers op zijn boek 'Lelieblank, scharlaken rood'. Ik heb ook van dat boek genoten, maar verbaas me toch over de brieven die Faber kreeg naar aanleiding van het min of meer open einde van het boek. Voor mij geldt: hoe mooi een boek ook is, zo gauw ik het volgende boek ter hand neem, zal dat mooie boek langzaam in vergetelheid raken. Ik hoef niet meer verzinsels van de schrijver over de personages die me zo geboeid hebben, want dat blijft het tenslotte: verzinsels van iemand, die het zeker beter op kan schrijven dan ik zelf, maar verzinnen kan ik ook. Dus las ik de verhalen in dit boek als zodanig: verhalen, die weliswaar in dezelfde tijd spelen, de 19e eeuw, maar niet als een soort vervolg. Ik kende ook niet alle personen meer terug. Sugar, die wel, maar later bleek dat ook Clara een 'Lelieblank'-figuur is. Ik wist het niet.

Het eerste verhaal is ontroerend: het hoertje ziet hoe het zoontje van de matrone zwoegt, en krijgt medelijden met het joch dat zijn leven lang al boet voor het feit alleen dat hij geboren is. Het is nog Kerstmis ook. Dus gaat ze er op uit, en zorgt voor een heerlijke maaltijd voor haar zichzelf en de jongen, die duidelijk geniet.
In 'Clara en de rattenman' wordt wederom een donkere kant van het leven in Londen beschreven, de clandestiene rattengevechten in duistere kelders. En ook hier met menselijk tintje: het hoertje en de rattenman voelen sympathie voor elkaar.
Het verhaal over de chocoladehartjes uit Amerika geeft aan dat er altijd twee kanten aan een zaak zitten: de vrijgezelle voorvechtster voor afschaffing van de slavernij heeft immers nauwelijks een idee hoe het er werkelijk aan toe gaat.
'De vlieg' vertelt over een totaal verdorven persoon. Maar een beetje vriendelijkheid van onverwachte kant , en hij wordt zo klein als een kind. Het titelverhaal gaat weer over Sugar: ook hier is uiterlijke schijn bedrieglijk, en de appel is het symbool. Het verhaal over de Heer Rackham begreep ik niet helemaal, omdat denk ik 'lelieblank, scharlakenrood' hier een grotere rol speelt dan in de andere verhalen.
Het laatste verhaal vertelt over de strijd voor stemrecht voor vrouwen, gezien door een kind. Dat er ook nog een staartje aan 'Lelieblank, scharlakenrood' wordt gegeven is extra voor de fans..
Ik vond de eerste twee verhalen de mooiste...

Een paar zinnen die mij opvielen:
"Ik begrijp best dat het hoogst irritant is om driekwart van het verhaal gehoord te hebben en vervolgens niet te weten hoe het verder ging."

"Lezen is in de aard der zaak het erkennen van een nederlaag, een rituele zelfvernedering: het geeft aan dat de levens van anderen belangwekkender zijn dan de jouwe."

Paperback | Uitgeverij Podium B.V. | 1ste Druk | 2006 ISBN: 9057590875

© Marjo, april 2007

Reageren? Klik hier!