De kamers
Lucas de Waard

Het gaat niet zo best met Aram. Na een ongelukkig voorval is hij ontslagen. Omdat hij een bekend televisiepresentator was, is het erg vervelend om onder de mensen te komen: iedereen weet wat er gebeurd is...
Hij raakt depressief waardoor ook zijn vrouw, een succesvol rechercheur, hem verlaat. Daar zit hij dan. Een sombere man, zonder doel in zijn leven. 

Dan ziet hij in een van de dossiers van zijn ex de naam van een oude jeugdvriend. Bo. Een onverwerkte gebeurtenis uit zijn jeugd begint hem dwars te zitten. Bo was zijn beste vriend, zijn enige vriend, totdat hij vreemd begon te doen. Hij was altijd al een buitenstaander, maar op het moment dat hij duidelijk maakte dat de gedachten van anderen in zijn hoofd terecht kwamen, werd hij nog meer gepest door hun klasgenootjes. En Aram keerde zich af, liep weg. De vriendschap was over. Jaren later deed Bo nog een keer een poging om contact te leggen, en ook toen reageerde Aram niet.

Het heeft hem altijd dwars gezeten, maar hij duwde het weg, ver weg in een van de kamers in zijn hoofd. Zo zou het meisje Pandora het uitgelegd hebben. Zij is het meisje dat verdwenen is, de zaak waar Bo’s naam bij viel. Geen verdachte, zegt zijn ex, en ‘bemoei je er niet mee’. Maar dat gaat Aram dus wél doen. Hij heeft iets goed te maken, en als Bo in de problemen zit...

Een andere verhaallijn laat de lezer toe in de wereld van Bo, een man nu, waarvan men zou zeggen dat er niets van terecht is gekomen. Hij hoort nog steeds stemmen.
En de derde verhaallijn brengt ons bij Pandora, het meisje dat niet kan praten. Het meisje dat verdwenen is.

‘Ikzelf ben ook niets, dacht Pandora terwijl ze verder ging met splinters zoeken. Ik ben alleen nog maar mijn gedachten. Een pakketje ideeën, gevoelens, beelden en herinneringen. Ze vond een kromme spijker. (--) Misschien is mijn lichaam er alleen maar omdat je er nu eenmaal een hebben moet. Omdat je zonder niet bestaan kunt. Dat is de reden van mijn armen en benen, en van mijn hoofd. Ze moeten me van de ene plek naar de andere plek brengen, en ze moeten me eten geven. En drinken. In leven houden. En dat is het. Ik ben een meisje dat alleen maar gedachten is.‘

Op de omslag staat dat het een roman is. Het verhaal leest evenwel als een thriller. Laten we het maar een misdaadroman noemen.
Het is een debuut, en smaakt naar meer. Het is goed geschreven, heeft een goede opbouw, en zet je aan het denken. Het idee van de kamers in je hoofd is niet nieuw, maar blijft interessant. Je kan er vele kanten mee uit, en dat doet de Waard dan ook.

Lucas de Waard (1984) is theaterschrijver, columnist en prozaïst. In 2009 studeerde hij af aan de schrijversopleiding Writing for Performance te Utrecht. Sindsdien schreef hij o.a. voor Theaterfestival Boulevard, GI:EL (3FM), Colline theaterproducties, De Wintertuin, Janke Dekker producties en het Zuidelijk Toneel.

ISBN 9789044534733 | Paperback |285 pagina's| Uitgeverij de Geus | maart 2015

© Marjo, 20 september 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER