De tuinkamer

Een egodocument, over de laatste dagen van Louis Ferron, een schrijver die nooit een groot publiek heeft weten te bereiken maar in literaire kringen bekend staat als een goed gedegen schrijver. Hij kreeg te horen dat hij kanker had, en is vrij snel daarna gestorven, met aan zijn zij zijn levenspartner sinds 20 jaar, Lilian Blom. Hij vroeg haar om hun ervaringen op te schrijven, en dat is dit boek geworden.

Een boek schrijven over eigen ervaringen die er behoorlijk in gehakt moeten hebben, dat zou wel eens kunnen leiden tot een tranentrekker, een boek vol emoties.  Ik vind dat Blom er in geslaagd is dat niet te laten gebeuren. Door te kiezen voor een opzet met flashbacks, waarbij ze door het gebruik van tegenwoordige, dan wel verleden tijd duidelijk maakt wanneer het vertelde speelt, is het geheel een gedegen, eerlijk verhaal geworden. Ze is zelf wel de verteller, maar toch lijkt het een roman.
Als je bedenkt dat de ultieme liefdesverhaal dat verhaal is waarbij een der geliefden sterft, dan is dit boek dus zelfs een liefdesverhaal, en niet zozeer een poging tot rouwverwerking. Al is het dat dus ook, maar dat ligt niet op de voorgrond.

Haast terloops worden ook nog enkele thema's aangeroerd: euthanasie, en de rol van artsen al of niet daarmee in verband. En sterk geeft ze aan hoe eenzaam twee mensen zijn als ze samen naar een onontkoombaar einde moeten toewerken; hoe ieder voor zich dat probeert te verwerken en hoe de achterblijver het na de dood nog eens extra voor zijn kiezen krijgt. Ik ben geen fan van dit soort verhalen, maar doordat Lilian Blom een bepaalde afstand heeft gecreëerd, kan ik die als lezer die in stand houden. Dat leest prettiger.
Zoals ik al zei: geen tranentrekker, maar een integer verslag van een liefde.

Hardcover | 180 Pagina's | De Bezige Bij | 2007 ISBN: 9023425324

© Marjo, december 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik hier!