De zee

Als je dit boek uit hebt, rest je een gevoel van eenzaamheid en troosteloosheid. Toch is de stijl van het boek niet somber. Wel realistisch. Het leven is zoals het is...

Max is de hoofdpersoon, hij is net weduwnaar geworden en is de grond onder zijn voeten kwijt. Vreemd genoeg gaat hij terug naar de plek waar hij ook in zijn jeugd al eens de grond kwijtraakte, een vakantiehuis aan zee.

Hij vertelt over het overlijden van zijn vrouw Anna, en over de gebeurtenissen van dat jaar aan zee. Ook is er nog het heden, de kolonel en de hospita die ook in dat huis wonen en zijn dochter Claire, die niet blij is met zijn "retraite".

Max vertelt ergens dat Max niet de naam is die zijn ouders hem gegeven hebben. Zolang als hij het zich kan herinneren heeft hij al iemand anders willen zijn. Zijn ouders maakten steeds ruzie en gingen later uit elkaar, waardoor hij en zijn moeder tot armoe gedreven werden.

In die ene zomer aan zee ontmoette hij het gezin Grace, die duidelijk anders waren. Hij wilde bij hen horen, en zocht contact. Pas later beseft hij dat hij nooit echt geaccepteerd werd. Zijn aanvankelijke fascinatie voor de moeder werd door haar geridiculiseerd. Toen hij "zijn gevoelens van de moeder op de dochter overdroeg", leek Chloe iets voor hem te voelen. Maar de tragische afloop van die zomer bewijst dat het anders lag.

Later ontmoette hij Anna, zijn vrouw. Zij had geld, en daardoor kon Max lange tijd het leven leiden dat hij wenste, maar hij had al veel kansen gemist. Hun dochter Claire moet dat goedmaken voor hem, zij moet zijn gedroomde carrière waarmaken.
Maar zijn dromen vallen in duigen: Anna wordt ongeneeslijk ziek, en Claire ontmoet een man, voor wie zij de studie de studie laat...

Nu hij zich weer aan zee bevindt, met zeeën van tijd, en nogal depressief, beleeft hij de zomer van toen opnieuw. Hij realiseert zich hoe eenzaam hij altijd geweest is, deels door eigen schuld, want door zijn hang naar anders zijn heeft hij een leven van liefdeloosheid geleefd.
Zijn depressie neemt toe... als hij een documentaire ziet over de Serengeti, met olifanten daarin, vindt hij dat ze al die dieren maar dood moeten schieten. Waarom zouden zij vrolijk door mogen leven, terwijl hij niets meer heeft?

Vond ik dit boek mooi omdat het zo herkenbaar is? Willen we immers niet altijd iemand anders zijn? En mislukt dat niet altijd?
Tekenend voor de inhoud, maar ook voor de stijl:

"vannacht probeerde ik in een droom, die net weer bij me bovenkwam, mijn testament te schrijven op een machine die de letters van het woord IK mist. De I en de K dus, klein en groot."

Banville is niet aardig voor zijn personages, ze worden op een bijna kwaadaardige manier beschreven met hun slechte eigenschappen het meest belicht. Daar is een uitzondering op: de gouvernante Rose. Ik begrijp niet goed waarom dat zo is.
Het is een boek om vaker te lezen...

Uitgever Atlas ISBN 9045013754 Bindwijze Paperback Verschijningsdatum maart 2006 Aantal pagina's 223
Vertaler: Jan Pieter van der Sterre.

© Marjo, augustus 2006

Lees de discussie over dit boek op het Leestafelforum, klik HIER!