Johan Bordewijk 

altMorgen vlieg ik terug
Johan Bordewijk


Arnoud zit in Spanje. Hij is alleen en sterker nog: hij heeft eigenlijk zomaar de benen genomen, zelfs zijn vriendin Marieke heeft hij niet laten weten waar hij is. Ze zal wel opkijken als ze hem niet thuis treft in hun flat, maar het zal hem worst wezen.


Nou ja, zo’n onmens is hij niet. Niet echt. Het houdt hem wel bezig: waarom heeft hij dit gedaan? Hij is het sulletje dat altijd braaf deed wat de wereld van hem verwachtte. Hij is degene die gebruikt werd door anderen, en dat liet gebeuren. Marieke verdenkt hij er ook van. Ze moet haast geweten hebben dat zijn beste vriend Jos hem verraden heeft. Zij zit immers in hetzelfde clubje veelbelovende jongeren, die elkaar steunen in hun carrière?
Hij heeft er eigenlijk nooit zo’n moeite mee gehad dat het haar zo goed ging, beter dan met hemzelf, maar nu hij meer van de achtergrond weet, steekt het. Marieke verdient het dat hij zonder iets te zeggen verdwenen is.


En zo komt het dat hij een vliegtuig genomen heeft en na even een zijsprong is gaan logeren in Barcelona bij Gary, zijn vroegere coach. Helemaal bereid om te delen met Gary wat hem bezighoudt is hij niet, en die dringt niet aan, maar Arnoud voelt dat er van hem verwacht wordt dat hij praat.
En hij vlucht, naar een van de Griekse eilanden, om daar zijn verleden te overdenken en een beslissing te nemen voor de toekomst.
Bij dat verleden hoort ook zijn handicap. Door een ongeluk is hij al heel jong de duim en wijsvinger van zijn linkerhand kwijt geraakt. Hij redt zich best, dat is het niet, maar mensen kijken. Mensen willen weten. Mensen oordelen. Dat is waar hij niet goed mee om kon gaan, het heeft hem een complex bezorgd, een drang om zich te bewijzen, de behoefte om in de smaak te vallen.
Het verblijf op het eiland moet een loutering worden, zodat hij terug kan, verder met zijn leven.
Daarbij hoort ook de vraag of hij verder kan met Marieke.


Het is een heel herkenbaar verhaal. Heeft niet iedereen wel eens dezelfde twijfels die Arnoud bezighouden?
De wisseling van tijdlijnen werkt prima, je gaat helemaal mee in de belevingswereld van deze jongeman die nu de keuze moet maken om zijn leven goed op poten te zetten. Niet meer blijven deinen op wat anderen vinden en willen, maar zelf beslissen. Nu heeft hij de kont tegen de krib gegooid, maar dat wil niet zeggen dat hij depressief is. Het verhaal gaat niet over een jongere die het niet meer ziet zitten. Integendeel, het gaat over een jongen die  - wat later dan een ander misschien, maar tijd genoeg -  zijn weg in het leven zoekt. En misschien wel vindt. De omslag is aanlokkelijk en het verhaal maakt het waar. Mooi boek.


Johan Bordewijk (1964, Utrecht) studeerde kernfysica in Groningen en werkte enkele jaren als wetenschapper. Vervolgens werd hij projectmanager in de ICT. In 2013 verscheen de opvolger, een verhalenbundel  'Zwerfvuil'.


ISBN 9789078905578 |Paperback |236 pagina's |Uitgeverij de Brouwerij |april 2012

© Marjo, 20 september 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER