So sorry

Opnieuw een verhalenbundel van Jan Wijnen... Ik herinner me dat ik bij zijn vorige bundel de verhalen soms in het luchtledige vond hangen. Nou, daar is hier geen sprake van, ze hebben allemaal een duidelijk begin en gaan ergens naar toe. Ik vind dat zelf wel net zo prettig... Dat betekent niet dat alles recht toe recht aan is, dat er niets te raden overblijft, maar dat zou ook erg saai zijn. Zelfs als de clou bekend is, blijven het een mooie verhalen. Er is een spanningsboog, er zit humor in, en bij sommige verhalen voel je tussen de regels de dreiging hangen, dat geldt bijvoorbeeld voor Cavia.

Het verhaal over de blinde rolstoelpatiënt is mijn favoriet verhaal. De losheid van de vrouw tegenover de schroom van de man is zo voelbaar, en herkenbaar. En dan die verrassende ontknoping! De lezer wordt met een ruk teruggezet in de realiteit.
In het verhaal over de man in de zoutwoestijn vond ik een zin die me opviel:

"Uren heeft hij nu gelopen en hij is op een plek gekomen vanwaar het beginpunt waarschijnlijk verder is dan de trail waar hij naar toe wilde."

Deze zin is haast een samenvatting van het hele verhaal.
Stel dat ze mijn rijbewijs vragen hoe krijg je het verzonnen, dacht ik toen ik het las, een vraag die je eigenlijk bij ieder verhaal kunt stellen, maar ik had het vooral bij dit verhaal.
PS de mier: een confronterend verhaal; De Redding bijna luguber, en dan De Via-Via vrouw, ook al zo'n tragisch, maar toch vooral ook humoristisch verhaal. Het zou een verfilming waar zijn!

Ik heb genoten van deze bundel, met verhalen die staan als een huis.
En dat zullen blijven doen, ook in de toekomst.

ISBN: 9046801543 Paperback | 173 Pagina's | Nieuw Amsterdam | 2007

© Marjo, mei 2007

Reageren? Klik hier!