De pianoman

Eigenlijk ben ik teleurgesteld, ik vind het maar een vlak verhaal. En ik heb weinig gelezen wat betreft de thematiek van Bernlef: het geheugen, de taal. Alleen over het ontbreken ervan.
In het boek verwijst Bernlef naar de pianoman waarvan men onterecht dacht dat hij zijn geheugen kwijt was. Die zogenoemde "pianoman" is een jaar of wat terug opgedoken in Engeland, een man die niet sprak maar wel prachtig piano kon spelen. Bernlef heeft dit boek gebaseerd op die geheimzinnige man.

Hier is het een licht autistische jongeman, die opgroeit bij ouders die niet meer zeggen dan het hoognodige omdat ze elkaar ook zonder woorden wel begrijpen. Niet echt een stimulerende omgeving dus. Er is op school wel een juf die interesse in hem toont en hem het een en ander bij probeert te brengen, maar met een slecht begin is het kwaad al geschied.  Maar de zwijgende jongen heeft zo zijn dromen, hij spaart zijn centen op en verdwijnt op een dag, zonder bericht achter te laten. Wat hij wil weet hij zelf niet, en zo laat hij zich leiden door de gebeurtenissen. Hij belandt via Parijs in Sheerness. Wat hij onderweg meemaakt neemt hij als het ware in zijn systeem op: het lijkt hem nauwelijks te raken. Hij accepteert het leven zoals het hem overkomt. En zo komt hij ook als vanzelf weer thuis.

Het boekje straalt een vlakheid uit, er gebeurt van alles maar de beschrijvingen van Bernlef roepen weinig emotie op. Hij kiest ook nog een autistische jongen als hoofdpersoon, en laat hem de rol spelen van een man die zwijgt, al dat zwijgen is de toon van het boek. Het is niet saai, dat is dan weer de kracht van Bernlef, maar toch... ik mis iets.

ISBN 9789059650626 hardcover, 89 pagina's, een uitgave van Stichting CPBN, productie Querido

© Marjo, maart 2008

Lees de reacties op het forum, klik hier!