En altijd maar verlangen
De liefdesoorlog van mijn ouders
Frénk van der Linden

Dankzij een prachtig interview bij het programma M met de schrijver Frénk van der Linden over En altijd maar verlangen maakte ik kennis met dit boek en ik wist gelijk dit móet ik lezen. Een paar weken later kwam het, via de plaatselijke boekhandel, in mijn bezit en het is inderdaad meer dan de moeite waard.

M zegt het al in haar programma: 'Iedereen zou dit moeten lezen, het is een boek zonder sentiment en gaat over de zoektocht naar het waarom.' Het boek handelt namelijk over de scheiding van Frènks ouders, moeder was op een dag gewoon weg. De wrok bij vader is enorm en de kinderen 'wrokken' met hem mee. Ze willen niets meer met moeder te maken hebben. Ze schrijven zelfs een brief naar de rechter daarover en daardoor wordt besloten dat ze bij vader mogen blijven.

Van der Linden heeft achteraf spijt dat hij zo gehandeld heeft maar op dat moment leek het goed om te doen. Moeder stuurde zeer liefdevolle brieven naar haar kinderen, die aanvankelijk voor de ogen vader werden verscheurd. Maar later, als de eerste pijn wat gezakt is, wil hij de brieven toch wel lezen en stoomt ze stiekem open. Toch zal de schrijver zijn moeder tien jaar niet zien.

Het is Van der Lindens eerste vrouw, Lieneke, die opmerkt dat Frénk het volste recht heeft om zijn moeder te haten, maar zij gaat toch écht zijn moeder opzoeken. Moeder blijkt een leuke, mooie, zeer liefdevolle vrouw te zijn.
Dankzij Lienekes verhalen komt het uiteindelijk tot een ontmoeting tussen Frénk, zijn zus Desiree en hun moeder. Vanaf het eerste moment als ze elkaar zien is het goed. Het is bij die eerste ontmoeting vooral de eigen geur die zo bij moeder hoort, die Van der Linden zo gemist heeft.

Dit alles wordt in briefvorm aan zijn moeder verteld (in het interview vertelt de schrijver dat hij na haar dood begonnen is met brieven schrijven). Het is bijna een persoonlijk document geworden. Van der Linden is heel openhartig en vertelt ook dat hij pas later zag dat het niet alleen moeders schuld was. Na zelf twee maal gescheiden te zijn en de vele diepte-interviews die hij heeft gehouden met mensen van over de hele wereld beseft hij dat hij ook naar zichzelf moet kijken en zijn visie moet veranderen. Hij voelt dat een conflict 'een dans is van twee partijen'.

Frénk besluit een documentaire te maken over zijn ouders en het bijzondere is dat ze daardoor na veertig jaar elkaar toch weer ontmoeten. Dat wordt zo enorm liefdevol beschreven dat het menigeen voor altijd bij zal blijven. Want bij de twee was in feite altijd maar dat verlangen naar elkaar onderhuids aanwezig.

Na het overlijden van vader, die veertig jaar lang blijft schelden op moeder, schrijft Frénk ook hem brieven en we leren vader Van der Linden als een dominante man kennen, die voornamelijk alleen over zichzelf praat. De verhalen zijn mooi en avontuurlijk, maar enige empathie is de man vreemd. Op gegeven moment beseft Frénk dat hij het, net als zijn moeder, ook koud bij zijn vader had.
Toch durfde hij dat niet te zeggen, hij was bang voor vaders nadrukkelijke aanwezigheid.

Maar wat maakt het boek zo bijzonder? Dat is onder andere de stijl, de briefvorm, de ene keer is de brief gericht aan ma, na haar dood mam genoemd, en de andere keer gericht aan pa. Daardoor kon Van der Linden het ook persoonlijk maken zonder te vervallen in een dramatische geschiedenis.  De brieven vertellen het verhaal van vader en moeder, maar ook de persoonlijke gevoelens van de schrijver en hoe hij in de loop der jaren, ouder en wijzer geworden, de gebeurtenissen anders gaat zien. Hij spaart zichzelf daarbij niet. Hij stelt zich kwetsbaar op. Het geheel is daardoor waarachtig, ontroerend en indrukwekkend geworden.
Echt een prachtig koesterboek.

ISBN 9789024588565 | Hardcover | 209 pagina's | Luijting Sijthof | januari 2021

© Dettie, 12 maart 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER