En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer
Frederik Backman

"Dit is een verhaal over herinneringen en loslaten. Het is een liefdesbrief en een langzaam afscheid tussen een man en zijn kleinzoon, en tussen een vader en zijn zoon. [...] Het gaat over angst en liefde, die meestal hand in hand lijken te gaan. Het gaat vooral over tijd. Zolang we die nog hebben."Dit zijn woorden in het voorwoord van de schrijver aan de lezer. 

Vervolgens schrijft hij:

"Om heel eerlijk te zijn was het nooit de bedoeling dat iemand dit zou lezen.
Ik heb het geschreven omdat ik iets een plek moest geven, en ik ben zo iemand die zijn gedachten op papier moet zien om ze op een rijtje te kunnen zetten. Maar het werd een kort verhaal over hoe ik omga met het langzame verlies van een van de grootste geesten die ik ken, over hoe je iemand kunt missen die er nog is, en hoe ik dat allemaal aan mijn kinderen wilde uitleggen."

Het boekje, dat maar 63 pagina's beslaat, geeft het verhaal weer van een grootvader met zijn kleinzoon. Opa's geest verdwijnt langzaam in zijn hoofd en zijn gedachten zijn niet altijd meer te volgen. Noahnoah, zoals opa hem noemt omdat hij de naam Noah zo mooi vindt, begrijpt zijn opa precies en geniet van zijn aanwezigheid.
Noahnoah voelt wanneer zijn inmiddels overleden oma bij opa in de buurt is. Hij snapt de af en toe onlogische conversatie van hem, hij schakelt mee in de tijd waarin opa zich wisselend bevindt.

Het zou een triest verhaal kunnen zijn, het is nooit prettig om een persoon die je lief hebt in zijn eigen belevingen te zien verdwijnen dankzij voortschrijdende dementie. Maar de conversaties en de innige band die grootvader en kleinkind hebben, maken alles mooi. Het vertrouwen in elkaar en de liefde die ze voor elkaar voelen is bijna tastbaar.

'Wat staat erop die briefjes?' vraagt de jongen.
'Dat zijn al mijn ideeën,'antwoordt opa.
'Ze waaien weg.'
'Dat doen ze al langer'
De jongen knikt en klemt zijn vingers heel stevig om die van opa.
'Hebben jouw hersens een ziekte?'
'Wie zegt dat?'
'Papa.'
Opa zucht door zijn neus. Knikt. [...]


'Een grote gedachte kun je nooit op aarde houden.'
Noah doet zijn ogen dicht, houdt zijn tranen tegen in hun buisjes, dwingt ze onder zijn oogleden te kruipen. Het begint te sneeuwen op het plein...

http://www.fredrikbackman.com

ISBN 9789021406909 | Hardcover | 63 pagina's | Querido | augustus 2017
Vertaald door Edith Sybesma

© Dettie, 12 februari 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER