Mijn vader

De flaptekst van dit boekje klinkt verontrustend: “alle vrouwen hebben een vader. Dat wil zeggen dat alle vrouwen veroordeeld zijn tot het ongeluk”.

De nietsvermoedende lezer verwacht dus aan een indringend verhaal over een vreselijke vader met heel wat op zijn kerfstok. Diezelfde nietsvermoedende lezer slaat daarmee de bal behoorlijk mis.

Op het eerste gezicht is er met de vaderfiguur niet dadelijk iets mis, wel met de vertellende dochter. Haar vader is al enige tijd overleden, maar ze slaagt er niet in zich van hem los te maken. Blijkbaar is zij daar voor zijn dood ook nooit echt in geslaagd. De moeder blijft nagenoeg onvermeld. Alles draait om de vader en de alles doordringende band met zijn dochter. Een beetje bezitterig, maar dat werkt kennelijk langs twee kanten: zij verafgoodt hem, geeft haar hele eigen leven op voor hij die haar alles is, haar alfa en omega zoals ze het zelf uitdrukt.

En toch heeft die door haar zo aanbeden vader een groot geheim. Eentje waarvan ze het bestaan slechts na zijn dood begint te vermoeden. De foto van een jongen die ze in de binnenzak van zijn overjas vond, kan ze nog negeren. Een briefje van een man die alles over haar vader wil weten, al veel minder. Ze voelt de dringende behoefte met iemand over haar vader te praten, dus ze gaat op die vraag in. De man blijkt haar broer te zijn en daarmee begint een lange weg van verborgen kanten onder ogen zien. Welke reden hadden haar vader en zijn moeder om dit alles zo lang geheim te houden? Wat was er zo vreselijk dat het door niemand geweten mocht zijn?

Op zich is het geen slecht concept, maar de uitwerking kon stukken beter. De vertelster is een hoogst ergerlijk figuur, met een compleet gebrek aan karakter. Ze ligt aan haar vaders voeten als een kat die zijn territorium heeft afgebakend. Geen enkele andere man is volgens haar vader goed genoeg voor haar, maar eerlijk gezegd: ze wil ook geen enkele andere man, ze geeft alles en iedereen op om voor hem te kunnen zorgen. Terwijl hij wellicht niet zo veel zorg nodig heeft. Misschien wil ze gewoon voor iemand nodig zijn en lijkt haar vader daarvoor de meest logische keuze. En om dat allemaal uit de doeken te doen, gebruikt ze een ontzettend repetitieve stijl: hele pagina’s lang vol korte zinnen die beginnen met “mijn vader” Goddank heeft die man een geheim, anders was hij me al vanaf de eerste bladzijde gaan vervelen. Het boekje duurt welgeteld 110 bladzijden, maar de essentie van het verhaal is op één pagina samen te vatten. Het verhaal had mooi kunnen zijn, maar de verkeerde, minst boeiende aspecten werden belicht. Jammer!

110 pagina's Bindwijze: Gebonden ISBN: 90-76341-65-6 Amsterdam, 2003 Uitgeverij: Anthos Oorspronkelijke titel: Mon père Vertaling: Joris Vermeulen

© Elvira maart 2008

Lees de reacties op het Leestafelforum, klik hier!