Een mooi boek over 2 vrouwen die door een soort vlucht op een oude boerderij op het oude land bij de Elbe terecht zijn gekomen. Vera komt hier na de oorlog met haar moeder Hildegard von Kamcke uit Oost-Pruisen gevlucht. Ze worden opgevangen op de boerderij van Ida Eckhoff. Haar zoon Karl komt schijnbaar onbeschadigd terug uit de oorlog. Hij mist geen ledematen, maar door de oorlog is hij geestelijk wel beschadigd. Vera en haar moeder blijven op de boerderij en na de dood van Ida vertrekt Hildegard. Ze hertrouwt en krijgt nog een dochter, die Marlene genoemd wordt. Marlene krijgt op haar beurt een dochter en een zoon, Anne en Thomas. Anne trouwt met Christoph, een schrijver van detectiveromans en krijgt een zoontje, Leon.
Op een gegeven moment komt Anne met haar zoontje bij Vera op de boerderij. Echt hartelijk is de verhouding tussen de vrouwen niet, maar langzaam ontstaat er toch een band.

Het boek is vrij beknopt geschreven en schetst een mooi portret van 4 vrouwen, waarbij de levens van Vera en Anne het meest aan bod komen. Alle vrouwen zijn in zekere zin beschadigd: gevlucht, in de steek gelaten door de moeder, nooit echt een goede band met de moeder gehad en nooit voldaan aan de verwachtingen van de moeder. Het verhaal schetst ook een beeld van het leven op het platteland, waar eigenlijk nooit iets is veranderd, waar zonen de boerderij van hun vader horen over te nemen en waar de boerderijen nooit echt iemands eigendom zijn, omdat ze altijd ook van de voorouders en degenen die na hen komen zijn. De veranderingen in de maatschappij dringen ook op het platteland door. De zonen van een boer zijn allemaal weggetrokken en zelfs de jongste zoon, die boer is geworden, doet dat niet op de boerderij van z'n vader, maar elders.

Door het verhaal van de vrouwen, loopt ook nog het verhaal van Burkhard Weisswerth, een oud chef-redacteur die naar het platteland is verhuisd, waar hij boeken over het landleven schrijft. Hij voelt zich een soort gelijke van de boeren, maar uit alles blijkt dat geenszins het geval te zijn. Hij beschrijft een soort idyllisch boerenbestaan, dat maar weinig met de werkelijkheid te maken heeft, maar waar de mensen uit de stad gek op zijn. De verhouding tussen deze would-be boer en de plattelandsbevolking zorgt voor een vleugje humor in het boek.

Het verhaal van Hajo Dürkopp, die een 'Appelparadijs' van z'n boerderij heeft gemaakt, waar mensen uit de stad kennis kunnen maken met het 'idyllische' platteland, door mee te gaan in het beeld dat mensen uit de stad van het platteland hebben, valt niet echt op z'n plaats. De vrouw van Hajo verkoopt potjes 'zelfgemaakte' vlierbessengelei (die gewoon in de supermarkt gekocht worden en van nieuwe etiketten en een katoenen doekje op de deksel worden voorzien) en op deze manier kan men zich 2 vakanties per jaar permitteren. Een van de andere boeren uit het boek, vraagt zich af of dit ook iets voor hem is, maar z'n vrouw is het daar niet mee eens. Het is maar een stukje van 2 pagina's en Hajo komt verder in het hele boek niet voor en dat maakt dat dit verhaaltje er een beetje als los zand tussen hangt.

Veel uit het verleden komt langzaam aan het licht en het boek is dan ook niet echt chronologisch beschreven. Soms vraag je je misschien af waar een puzzelstukje precies past, zoals de reis van Marlene en Anne naar het land van Hildegard. Ik vond het een mooi boek, dat wel bijblijft. Je ziet hoe mensen soms fouten uit het verleden lijken te herhalen.


ISBN 9789402713305 | Paperback | 286 pagina's | Harper Collins |2016

Renate, 11 december 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER