Op het allerlaatste moment
Claire Keegan

Dit is een dun boekje, maar wel een kleinood. In weinig woorden weet de schrijfster veel te zeggen en de verbeeldingskracht van de lezer te raken.
De drie essays die in dit boekje gebundeld zijn, hebben als thema de moeizame verhouding tussen mannen en vrouwen.

In het eerste essay trekt een vrouw in bij haar geliefde. Die moet ineens ruimte maken in zijn volle huis voor de spullen die de vrouw meeneemt. Ze zet foto’s neer van mensen die hij niet kent en “schoof dingen opzij alsof het huis nu ook van haar was.” Dit is een voorbeeld van een kernachtige zin, waardoor het overbodig is geworden om te vertellen dat de man zich niet meer thuis voelt in zijn eigen huis. Het is tegelijk de voorbode van een relatie die gaat schuren. De man had het zich anders voorgesteld: samen eten, samen wakker worden in hetzelfde bed. Maar een vrouw wil niet alleen dat het huis ook voor haar goed voelt, ze wil ook een gesprekspartner. Ze verwijt hem dat hij als vanzelfsprekend aanneemt dat zij nu voor hem zorgt en niet tegen haar zegt dat hij haar zorg waardeert. Er ontstaan gesprekken waar de man helemaal geen zin in heeft en die hij gelaten ondergaat. De relatie is er niet tegen bestand en dooft uit.

Het tweede verhaal gaat over een vrouw die op het grootste eiland van Ierland twee weken lang in een landhuis mag werken aan haar boek. Het landhuis is bewoond geweest door Heinrich Böll en na zijn overlijden stelt een stichting het ter beschikking als tijdelijk onderkomen voor auteurs.  Ik heb het nagekeken op Internet en inderdaad heeft de beroemde Duitse schrijver op dit eiland een vakantiewoning gehad. De rust van de vrouw wordt verstoord door een man die haar bezoekt en haar de wet wil voorschrijven over haar gedrag.

Het derde essay bespreekt de romance die een getrouwde vrouw krijgt met een haar totaal onbekende man. Het is zo knap geschreven dat de lezer aan voelt komen dat dit avontuur slecht af zal lopen. De tekst schuurt bijna als je leest hoe de vrouw zich fysiek en psychisch overlevert aan een man die van haar houdt en haar daarom nooit meer wil opgeven.

Drie verhalen die vanuit vrouwelijk gezichtspunt elk een aspect belichten van de problemen die gepaard gaan met relaties. De man die zijn privacy niet kan opgeven. De man die dominant is. De man met een enorme bezittersdrang.

Op blz. 73 schrijft Keegan: “Het enige wat ze die avond nodig had gehad was wat iedere vrouw soms nodig heeft: een complimentje.” Dat moeten mannen vooral in hun oren knopen. Bloemen geef je water. Vrouwen geef je complimentjes. Beide bloeien ze ervan op.

Clarence Keegan (1968) is een Ierse schrijfster, die bekend is geworden om haar korte verhalen. Ze heeft Engels en politieke wetenschappen gestudeerd. Keegan heeft meerdere literaire prijzen gewonnen.

ISBN 9789046832318 | Hardcover | Omvang 110 blz. | Uitgeverij Wereldbibliotheek | 8 februari 2024
Vertaald door Harm Damsma en Niek Miedema

© Henk Hofman, 7 februari 2024

Lees de reacties op het Forum en/of reageer, klik HIER.