Blake - Romans volwassenen

De vrouw zonder naam
Een moeder. Een spionne. Een saboteur.
Audrey Blake

Schrijfsters Jaima Fixsen en Regina Sirois ontmoetten elkaar als finalisten van een schrijfwedstrijd. Samen besloten ze hun krachten te bundelen en onder het pseudoniem Audrey Blake hebben zij een serie over de vrouwelijke arts Nora Beady geschreven. De assistente van de chirurg en Het hospitaal van leven en dood geven een duidelijk beeld van hoe het eraan toeging in de medische wereld in de 19^e eeuw.
De schrijfsters hebben in deze serie laten zien dat zij een gave hebben om situaties en karakters op zo’n natuurgetrouwe manier weer te geven dat je als lezer meegezogen wordt in het verhaal. Nu komen zij met het indrukwekkende levensverhaal van Yvonne Rudellat, de vergeten heldin uit de Tweede Wereldoorlog. Zullen zij met De vrouw zonder naam ook deze manier van schrijven kunnen vasthouden?

De schrijfsters geven in hun nawoord aan dat het schrijven van het verhaal van Yvonne Rudellat een grote verantwoordelijkheid was, want zij heeft echt bestaan en dat geldt voor de meeste personen die in het boek een rol spelen.

In 1942 was Yvonne eenzaam, vergeten en achtergelaten. In de zomer van 1943 stond ze onder de schuilnaam Jacqueline echter aan de leiding van een afdeling van een van de grootste en meest effectieve verzetsnetwerken in Frankrijk en had ze talloze sabotagedaden op haar naam staan. Het is de schrijfsters gelukt om het hele proces van eenzaamheid tot aan haar cruciale rol in het verzet in een goedlopend verhaal aan je als lezer voor te leggen. Opnieuw op een manier waarop je in het verhaal meegezogen wordt:

"De trein knarste, wagons botsten tegen elkaar, en de wielen schoten vooruit waar spoor eerst geweest was. Uit de donkere krochten van mijn herinnering kwam het gegil van een paard met koliek, een van de favorieten van mijn vader, dat langzaam in elkaar zakte. Deze trein was als honderd van die paarden.
We liepen naar de rand van het bos en probeerden de donkere schaduwen in de nacht te onderscheiden. De lampen van de locomotief stonden spookachtig te gloeien, rechtop, terwijl de wagons erachter schots en scheef hingen.
Daverende, knallende, sissende geluiden. Toen uiteindelijk menselijke stemmen. aan de voorkant van de trein bulderende bevelen, van degenen die alleen maar wat door elkaar geschud waren. Hun kleine gedaanten renden de nacht in, geweren in de aanslag, omdat ze een hinderlaag verwachtten. Er werd een kogelregen afgevuurd, maar wij waren uit het zicht en buiten bereik."

Door het hele verhaal heen proef je de worsteling van Jacqueline: is het goed wat ze doet?

" ‘Het zag eruit als een troepentransport.’ De lichamen die uit de wagons gedragen werden, hadden uniformen aan gehad. ‘We hebben er genoeg omgebracht,’ zei ik apatisch. Zeker meer dan die twee dozijn gijzelaars die ze vorige week hadden neergeschoten. Ik dacht er maar niet aan wat ze als vergelding hiervoor zouden doen, maar ik wilde iets voor de vluchtelingen van André Gatignon, voor mijn gebombardeerde huis, voor Bones, mijn kat, voor Pierres vrouw, die ik nooit zou ontmoeten.
‘Een geslaagde avond,’ mompelde Pierre boos. Misschien maakte hij in gedachten ook een berekening."

Verrassend is het einde van het boek.
De vrouw zonder naam is voor mij een verhaal dat me niet snel zal loslaten.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

...Terug