Ziekzoekers

Het verhaal begint in de jaren zeventig op het moment dat Roelof Zeevoet het bedrijf van zijn vader over moet gaan nemen. De afscheidsreceptie was voor hem reden om zich vol te gieten, hij weet dat Max Zeevoet geen enkel vertrouwen heeft in zijn zoon. Max verhuist wel met zijn tweede vrouw naar Amerika, maar blijft de berichten op de voet volgen, mede dankzij financieel directeur Hopdam, ook nog een oude rot in het vak, die niets moet hebben van nieuwlichters. Roelofs leven ligt overhoop: niet alleen moet hij zich waar zien te maken, en heeft hij de tijd niet mee, ook is zijn huwelijk naar de knoppen en heeft hij geen woonruimte in de buurt van het bedrijf. Hij trekt tijdelijk bij zijn moeder in, maar Vera is hem liever kwijt dan rijk. In terugblikken ontdekt de lezer dat zulks altijd al het geval is geweest. Vera heeft twee kinderen maar is geen moeder. Meer zorg had ze voor haar autistische broer, oom Leo. Het leven van Max en Vera wordt uit de doeken gedaan, we volgen hun huwelijk en de komst van de kinderen. Bepaald geen doorsnee leven, drama genoeg. Dat alles heeft zijn weerslag op Roelof en zus Maud.
Maar Roelof gaat zijn best doen: vernieuwing moet er komen: het bloemencorso krijgt dit jaar geen uitgekauwd thema, maar wordt heel modern en kleurrijk. En het idee van een panorama zoals Panorama Mesdag, maar dan over de Bollenstreek, dat is een fantastisch idee: hij zet twee schilders aan het werk. De komst van een nieuwe chef van de drukkerij lijkt ook een goede zet. Het ontwerp van tulpenbollendoosjes is een schot in de roos, maar, niet alle werknemers hebben interesse in Zen, zijn stokpaardje.
En dan blijkt zijn vader in Amerika nog steeds invloed te willen hebben, hij komt zelfs naar Nederland... Arme Roelof, men ziet het niet zitten wat hij allemaal doet. Alleen die mooie vrouw die investeerders zoekt, maar is zij wel helemaal zuiver op de graat?
Natuurlijk volgt er een dramatische ontknoping.

Een ziekzoeker is de man die de bollen die niet goed zijn  van de band plukt, iets wat Roelof ook heeft moeten doen. Zijn vader was voorstander van onderaan beginnen. Het is ook een van de wagens in het bloemencorso, en natuurlijk kun je het ook nog figuurlijk opvatten.
Het is een leuk boek en ik heb het dus met plezier gelezen, maar er had meer aan geschaafd kunnen worden. Wat meer schrappen, bijvoorbeeld de onnodige herhalingen, zou een goed idee zijn geweest. Maar aan de andere kant is de humor aanstekelijk. Maud met haar pupillen, hoe verzin je het! Het verhaal van Yang de hond, is in het begin ook leuk, maar wordt later een zielig verhaal. Nou ja, eigenlijk is het verhaal van Roelof ook een zielig verhaal, met een onontkoombaar eind.
Toch: het geeft een aardig beeld van de Bollenstreek, van de tijdsgeest en van een generatieconflict.

Uitgeverij De Geus, 2007 Gebonden, 287 bladzijden ISBN 978 90 445 0993 9

© Marjo,  augustus 2009

Lees de reacties op het forum, klik hier!