‘Hij kwam uit een nest van bastaards’.

De hond over wie het gaat bevond zich op een dubieus adres, waar een man en een vrouw woonden ‘die er uit zagen als een ongeluk.’
Het dier is nog maar een pup, niet van inentingen voorzien - waarschijnlijk nog nooit door een dierenarts nagekeken - en in de vervuilde woning zijn geen andere honden te bekennen. Ook geen moeder van de hond dus. Geen nest. Het zou misschien verstandig geweest zijn om de hond daar maar te laten, maar Herman wil zijn zwangere vrouw graag verrassen en neemt hem mee.
Nathalie protesteert, maar de hond, door haar Jack gedoopt, is een blijvertje.
Daarna wordt het verhaal deels vanuit de hond verteld. Jack beleeft de mensenwereld heel anders natuurlijk:

‘Hij plast weer, Herman! Herman!’
Steeds kreeg hij een wijsvinger tegen zijn neus gedrukt en riep Herman heel hard: ‘Nee, Jack!’
Nee? Maar hoe moest hij zich anders veilig voelen? Die afgebakende grenzen gaven hem een beschermd gevoel.’

Het probleem van Jack is dat hij een pitbull is, een vechthond. Mensen zien hem als vechtershond. Om geld mee te verdienen. Niet Herman, maar na een misverstand – hoe kan een hond uitleggen dat hij de baby juist wilde redden? – vlucht Jack weg.

Hij komt terecht bij een vrouw, die hem liefdevol opvangt zoals ze ook andere honden opvangt. Ze brengt de dieren vervolgens onder op een nieuw adres. Zo ook deze hond. Zijn nieuwe naam wordt Barrie. Een lange periode is hij gelukkig, met zijn baasje Zoë.
Maar het noodlot slaat opnieuw toe, en zo komt de hond uiteindelijk terecht in het asiel.
Daar vindt Aaron hem, de jongen die we kunnen kennen van het boek Alleen met de Goden.

Een vechthond is inderdaad geen poedel, dat velen hem zien als een gevaarlijke hond, is dus logisch. Gelukkig zijn er ook mensen die er anders over denken, en ja, je kan er zoals Boogers doet een mooi verhaal van maken als je deze situaties afwisselt.
Het kiezen voor de hond als verteller doet wat eigenaardig aan. Dat komt voor een deel doordat er ook delen zijn die vanuit de menselijke figuren verteld worden. En of een hond begrijpt wat mensen tegen elkaar zeggen?
Het kan best zo zijn dat een hond het zo zou zien, maar is toch de visie vanuit het perspectief van een mens, die zich probeert te verplaatsen in de hond.
(In een jeugdboek zou je het zonder probleem accepteren).

Prima, het maakt het kleine verhaal best leesbaar. En misschien trekt het mensen over de streep om ook het ‘vervolg’ te lezen…

Alex Boogers (1970) debuteerde in 1999 onder het pseudoniem M.L. Lee met 'Het boek Estee'. Vervolgens schreef hij de veelgeprezen romans 'Het waanzinnige van sneeuw', 'Lijn 56', 'Het sterkste meisje van de wereld' en 'De tijger en de kolibrie'.

ISBN 9789048876075 | Paperback | 80 pagina's | Uitgeverij Hollands Diep | februari 2025

© Marjo, 27 maart 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER