Sara en Liv
Suzan Hilhorst

Sommige boeken raken me tot in het diepst van mijn ziel. Omdat ze waargebeurd zijn of omdat ze ronduit prachtig zijn geschreven. Voor het debuut Sara en Liv gelden beide argumenten. In dit boek vertelt verslaggever en programmamaker Suzan Hilhorst haar hartverscheurende verhaal. Suzan is moeder van drie kinderen, waarvan haar jongste twee niet meer in leven zijn. Wat begon als een sprookje, eindigde in totale verslagenheid.

Wanneer alles zo’n acht jaar geleden tijdens een rondreis in Nicaragua in het honderd loopt, heeft dat voor Suzan onverwacht prettige gevolgen. Ze leert de Zweed Jens kennen. Tijdens de rest van de reis wordt duidelijk dat ze bij elkaar horen en twee jaar later verhuist Jens voorgoed naar Nederland. Een jaar later wordt hun zoon Nils geboren. Het leven is heerlijk. Een onuitputtelijke bron van vreugde.

De komst van dochter Sara laat even op zich wachten maar wanneer ze zich eindelijk bij Suzan, Jens en Nils voegt, is hun geluk compleet. Twee verliefde ouders, een zoon en een dochter. Het geeft Suzan een gevoel van pure verwondering en dankbaarheid. Wat kan een mens innig tevreden zijn.

“Het geluk droop van ons af, vormde een stroperige massa onder onze voeten, en maakte het lopen bijna onmogelijk.”

Na een paar weken gaat het mis. Het hart van de kleine Sara klopt niet goed. Ze wordt naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam gebracht, waar haar totaal ontredderde ouders hun uiterste best doen hun kleine meisje van hun liefde en steun te overtuigen.

“Voorzichtig streelden ze die avond mijn huid, daar waar die vrij was van pleisters en injectienaalden. Zachtjes fluisterden ze in mijn oor, kamden met trillende vingers mijn dunne haar. Ze zongen voor me, behoedzaam, zodat mijn bloeddruk niet te snel omhoog zou schieten. Net zo lang tot ik weer hun kind werd, al moesten ze me delen met de artsen en verpleegkundigen.”

Sara blijft knokken maar ze balanceert regelmatig op het randje van de dood. Er wordt voorzichtig over een harttransplantatie gesproken. Moeten Suzan en Jens werkelijk over het lot van hun kind beslissen? Sara zou de jongste baby in Nederland zijn die een dergelijke operatie zou ondergaan en het was niet zeker of ze het zou overleven.

“Ineens lag haar leven in onze handen. Was het aan ons, om haar de kans te geven op te groeien. Ouder te worden, te ontdekken wie ze was. Ineens leek haar dood een keuze, een keuze die wij moesten maken.”

Suzan wordt letterlijk ziek van angst en loopt een darmkoliek op. Ze probeert beter voor zichzelf te zorgen maar weigert haar kind minder te zien. Sara is inmiddels op een hart-longmachine aangesloten. En dan komt het verpletterende nieuws. Er hoeft niet langer gewikt en gewogen te worden. Het lot van Sara ligt niet langer in hun handen en ook niet in die van de artsen. Er is een bloedprop ontdekt. Een enorme bloedprop, bij Sara’s hart. De artsen kunnen niks meer voor haar doen.

Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn geweest voor Suzan en Jens om hun kindje te verliezen. Wekenlang klampten ze zich stevig aan een piepklein sprankje hoop vast om uiteindelijk los te moeten laten. Waarom moet een onschuldige baby al zo snel weer afscheid van het leven nemen? Voor mij als lezer is het bijna niet te bevatten en mijn verslagenheid is maar een splinter van het allesoverheersende verdriet dat Suzan en Jens moeten hebben ervaren.

Toen hun dochter Liv werd geboren, was zij beslist geen vervanging voor Sara. Ze was een nieuw wonder. Een kindje dat met evenveel liefde werd verwelkomd. Wat Sara was overkomen, zou niet nog een keer gebeuren. Dat hadden de artsen hen verzekerd. Maar het ondenkbare gebeurt toch. Ook Liv komt te overlijden. Twee meisjes, twee innig geliefde meisjes, zijn zomaar uit het leven weggerukt.

Met Sara en Liv verschaft Suzan Hilhorst de lezer een kijkje in haar ziel. De mooist geschreven fragmenten uit het verhaal heb ik bewust niet geciteerd, omdat ik ze niet uit de context wilde wegrukken. Denk niet dat ik alles al heb verklapt, want de woorden van Suzan vallen niet even snel samen te vatten. Dat wil ik ook niet. Dit boek moet je beslist zelf lezen. Het verhaal is een mengeling van poëzie, rauwe emoties en pure, allesoverheersende liefde. Suzan beschrijft niet alleen haar eigen gevoelens maar ook die van Sara. Heel overtuigend heeft ze de gevoelens en onschuld van het ernstig zieke meisje in woorden omgezet. Het is de intense band tussen moeder en kind die dit mogelijk heeft gemaakt.

Ik kan alleen maar hopen dat het schrijven van dit prachtige boek een heel, heel klein beetje verdriet van Suzan heeft weggenomen. Dat het haar troost heeft geboden. Misschien dat wij als lezers allemaal een flintertje van Suzans verdriet mogen absorberen, zodat zij net genoeg kracht zal vinden door te gaan.

ISBN 9789048839667 | hardcover | 192 pagina's | Hollands Diep | mei 2017

© Annemarie, 25 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER