Frankrijk in 50 klanken
Caspar Visser ’t Hooft

Na ‘Frankrijk in 50 fragmenten’ heeft Caspar Visser ’t Hooft niet stil gezeten. Op zijn website ‘Schrijver in Frankrijk’ bleven de columns verschijnen. Zodoende is er nu opnieuw een keuze gemaakt uit deze stukken tekst, voor onderhavige bundel.

Kriskras door Frankrijk reizen we mee met de schrijver, en overal worden we getrakteerd op bespiegelingen, kwinkslagen, mijmeringen, anekdotes of ook kritische noten bij wat hij ziet of hoort. Voor mensen die Frankrijk kennen vaak een herkenning, voor anderen een kennismaking, die misschien wel verlokkend werkt.

De sfeer is nogal wisselend: heb je net een stemmig stukje gelezen waarover je eens moet nadenken, over God of over kunst, lees je ineens een stukje over winden (en dan wordt niet een passaat of zo bedoeld)!

Vaak doen bepaalde situaties of gebeurtenissen de schrijver denken aan wat ooit was, en dan gaan we met hem terug in de geschiedenis, recente of veel vroegere tijden herleven, wanneer we zien welke sporen ze nagelaten hebben. Ook nemen we de literatuur ter hand, bijvoorbeeld wanneer Caspar Visser ’t Hooft wijst op een foutje in een boek van Victor Hugo. Een prochronisme: hij beschrijft iets wat nog niet bestond in de tijd waarin hij het boek laat spelen. Het gaat om ‘velours d’Utrecht’, dat officieel pas in 1868, en heet hier ‘Utrecht velvet’.

Van alles kom je tegen: een kruisridder, maar ook de president van Amerika. De verloedering van boekhandels versus dat jonge meisje dat speciaal terugloopt om een zwerver wat muntjes te geven. Heimwee naar een oude trein, waar je nog gezellig een babbel op kon zetten in de coupé terwijl er brood en worst uit de tas tevoorschijn kwam, nu is er de TGV, waar weliswaar het mobieltje verboden is, maar waar iedereen niettemin in zichzelf verzonken is.

Treffend is het stuk dat begint – en eindigt – met ‘de opéra’, waar dan niet gesproken wordt over een bekend soort muziekstuk, maar over het gebak dat bestaat uit drie lagen. Maar de tekst gaat niet over taarten bakken of nuttigen, het is de aanzet tot een vergelijking met de lagen van de bevolking. Chocola, mokka en room oftewel de bourgeoisie, het ‘gewone’ volk en de ’immigration’. (let op hoe de volgorde precies andersom gesteld wordt!)

Of deze waarin we aangespoord worden te genieten van de dag, van wat we hebben, en niet te doen als deze mensen op een Frans terras:

'Zowel aan het Franse als het Nederlandse tafeltje zitten ze elkaar merkbaar op te fokken: wij gaan in oktober hierheen - nou, en zij hebben vliegbiljetten voor daarheen, voor deze winter... Dit irriteert me. Temeer omdat me opvalt dat die oudere stellen de mooie omgeving geen blik waardig keuren. Wat ze hier doen? Een derde tafeltje wordt bezet door jongere mensen, ook Nederlanders (die heb je nu eenmaal overal). Ze dragen shorts, petjes, slippers. Komen ze van een camping? Hoe dan ook, ze zeggen niets, kijken om zich heen, en genieten. Ja, genieten.'

Dat is wat je gaat doen als je net als Caspar Visser 't Hooft Frankrijk doorreist en om je heen kijkt...

Aan het eind van de bundel komen ook andere schrijvers die een band hebben met Frankrijk aan het woord:  Anneloes Timmerije, Ariejan Korteweg, Bart van Loo, Ineke Holzhaus, Ingrid Vander Veken, Julia Fortuin, Nelleke Noordervliet, Paul Gellings, Peter Hagtingius, Renée Vonk en Willem van Toorn. En een bonus van Nelleke Noordervliet.

Caspar Visser ‘t Hooft (1960, Straatsburg) heeft al op zeer veel plaatsen gewoond, maar Frankrijk heeft de grootste plek in zijn hart. Hij voltooide een studie theologie, en werkte op diverse plekken als predikant binnen de Eglise Protestante unie de France. Maar het schrijverschap trok aan hem, en diverse romans verschenen.

ISBN 9789461852328 | Paperback | 222 pagina's | Uitgeverij Grenzenloos | november 2018

© Marjo, 7 januari 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER