Frankrijk in 50 nuances
Caspar Visser ‘t Hooft

Na de bundels ‘Frankrijk in 50 klanken’ en ‘Frankrijk in 50 fragmenten  verschijnt opnieuw een bundel verhalen over La douce France. ‘Douce’ blijkt Frankrijk niet altijd te zijn, maar interessant absoluut wel. Iemand die Frankrijk kent, of denkt te kennen – het land is immers enorm groot! - bekruipt bij het lezen een gevoel van nostalgie, een verlangen om dit (eventueel opnieuw) ook mee te mogen maken.

Het moge zo zijn dat de huidige republiek onder leiding van Macron verre van ideaal is, zo maakt de schrijver ons duidelijk - tegelijk lees je dat het niet zo veel anders is als wat er in de afgelopen decennia in ons land heeft plaats gevonden. De economie, de markt, is belangrijker geworden.
Het is jammer dat het sociale aspect daar onder te lijden heeft: waar ooit de postbode zonder eigenbelang een oogje in het zeil hield als zij hun rondes deden in de kleinere dorpen, moeten mensen nu deze hulp aanvragen en er voor betalen.

En tja, ook in Frankrijk is de moderne tijd doorgedrongen: geen telefooncellen meer. En brieven worden vervangen door e-mailberichten.
Door er rake stukjes over te schrijven is duidelijk dat het de schrijver treurig stemt, dat het niet meer is zoals het was, maar och, ook hier kun je voordelen zien: het verhaal over de kapel van Brouls, dat in de negentiende eeuw nog een oord was waar je eens fijn kon gaan kuren om van vervelende kwalen af te komen, dat kent nu niemand meer. Maar je moet er toch niet aan denken dat die plek nu een drukke toeristische trekpleister zou zijn!
Hoe zouden we dan de nostalgie nog kunnen proeven?

Over proeven gesproken. Als je het hebt over Frankrijk moeten we het ook hebben over het eten, en de wijn. Dat doet Caspar Visser ’t Hooft dan ook. En hij beschrijft landschappen, plekken waar je graag eens zou gaan vertoeven. Wij zullen de schrijver nooit kunnen inhalen, hij heeft het voordeel er al zoveel jaren te wonen – niet altijd op dezelfde plek – maar door deze verhalen krijg je zin om eens op je gemak het land te doorkruisen.
En dan te stoppen op die plekken die in dit boek – en de eerdere natuurlijk – beschreven staan, om te lezen over de historische achtergrond. Geen duffe jaartallen, en algemene feiten, maar echte verhalen over lang geleden. Als je dan die tijden vergelijkt met hoe het nu is, ach, het is niet altijd slecht, de vooruitgang.

Al deze nuances krijg je mee als je deze 50 stukjes leest.
Conclusie: Frankrijk is anders. De een zal dat prettig vinden, de ander wat minder. Maar dat je er zin in krijgt om naar het Zuiden af te reizen, dat is een feit!

Caspar Visser ’t Hooft (1960, Straatsburg) studeerde in Leiden en in St Andrews (UK).
Hij werkt en woont sinds 1990 in Frankrijk. In 2005 debuteerde hij met de novelle Sprekend portret. Daarop volgden een tweede novelle, De ring van de keizerin, en een verhalenbundel, Ontwaken.
In 2010 verscheen bij Uitgeverij IJzer zijn eerste roman, Koningskinderen, gevolgd door Feniksbloem (2012), Waldenberg (2014) en Brandende kolen (2015). Hij beheert sinds jaren de veelgelezen Frankrijk-site ‘Schrijver in Frankrijk’, waarvoor hij geregeld columns schrijft.

Met een voorwoord van Frankrijkkenner Ariejan Korteweg, parlementair redacteur bij de Volkskrant, tot de zomer van 2013 correspondent in Frankrijk.

ISBN 9789461853219 | paperback | 180 pagina's | Uitgeverij Grenzenloos | april 2022

© Marjo, 27 januari 2023

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER