Keizers van het ijs
Serie: Red de wereld
Illustraties: Catherine Rayner
Tekst: Nicola Davies

Op Antarctica woont onder andere de keizerspinguïn, die symbool staat voor de Zuidpool. En die dus nu, net als de Zuidpool zelf, bedreigd wordt door de opwarming van de aarde.

Als het herfst is op de Zuidpool, in april, gaat de keizerspinguïn op zoek naar het zee-ijs, dat vanuit de zee het land bedekt. Eenmaal aangekomen is de eerste stap tussen al die soortgenoten een partner zoeken. Mevrouw kiezerspinguïn luistert naar het getrompetter van de mannetjes en kiest die ene uit met wie ze voor nageslacht gaat zorgen. Als het baltsen tot tevredenheid heeft plaatsgevonden, legt ze een ei. Dat gebeurt meestal in mei. Dat ei wordt onmiddellijk door het mannetje ingepikt. Hij stopt het in zijn buidel en installeert zich om het uit te broeden. Hoe koud het ook is, hoeveel stormen er ook op steken, het mannetje houdt stug vol en blijft op zijn plek.

Zijn partner vertrekt, ze gaat het water in waar ze zich dik en rond eet, om dan terug te komen in juli, als hoogstwaarschijnlijk het ei uitgebroed is. Het gaat niet altijd voor iedereen goed, soms zijn de mannetjes verhongerd, of de eieren bevroren. Maar ‘onze’ keizerspinguïn heeft het getroffen: haar man en kind zijn er nog. Ze verzorgt ze samen met de vader tot de kleine zich kan redden. Dan zal het om en nabij september zijn, het is weer lente.

Zo hoort het te gaan. Maar het wordt steeds moeilijker: het ijs is aan het verdwijnen. Het broedgebied wordt kleiner en kleiner. Er komt misschien een tijd dat ze geen geschikt plekje meer vinden om hun ei uit te broeden. Daar moet het ijs glad zijn om over te lopen en te glijden. Het moet vlak bij, en laag genoeg zijn, zodat ze er vanuit het water op kunnen springen. En het moet er lang genoeg liggen natuurlijk. Tot september.

Dit is het mooie verhaal over een bijzondere vogel. Maar dit dier wordt bedreigd, en daarom verschijnt dit boek in de serie ‘Red de wereld’. En daarom staat er ook een hoofdstuk in dat vertelt wat er fout gaat nu het klimaat aan het veranderen is. En: wat we kunnen doen om het te stoppen.
Halley Bay in de Weddellzee was ooit de grootste keizerspinguïnkolonie. Maar dat gebied is helaas verdwenen. Daar broeden dan ook geen pinguïns meer.

Hopelijk komt het nooit zover dat we moeten zeggen: ‘Ach, we hebben de plaatjes nog.’
Hoe mooi ze ook zijn in dit boek.
Nicola Davies schreef het verhaal in voor kinderen begrijpelijke taal, en Catherine Rayner maakte de prachtige afbeeldingen.
Er is een voorwoord (voor volwassenen) voor in het boek, van D. Phil Trathan, een klimaatwetenschapper, waarin uitgelegd wordt dat men met behulp van satellieten kan zien waar zich keizerspinguïns bevinden.

Nicola Davies (1958) is zoöloog en presenteerde het televisie-programma The Really Wild Show op de BBC en Animal Planet. Ze schreef eerder het boek Wild About Dolphins, waarin ze haar ontmoetingen met dolfijnen beschrijft tijdens haar wetenschappelijke expedities.
Catherine Rayner (1982) is een in Edinburgh woonachtige Britse illustrator en schrijfster van kinderboeken. Ze werd geboren in Harrogate in 1982 en groeide op in Boston Spa, waar ze later studeerde aan Leeds College of Art en Edinburgh College of Art.

ISBN 9789047714415 | Hardcover | 32 pagina’s | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2023
Afmetingen: 26.7 x 29.5 |Illustraties van Catherine Rayner | Leeftijd 6+

© Marjo,  8 maart 2023

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER