Jonge - Jeugd - Leestafel

Syntopia
Tanja de Jonge

Timo staat op weg naar school iedere dag even stil bij dat hoge, moderne gebouw, waar met gouden letters ‘Syntopia’ op staat. Uit de krant en van televisie weet hij dat het een supermodern gebouw is, met allemaal supermoderne technische snufjes. Je had er geen sleutels nodig, want het gebouw herkent je, je wordt zelfs aangesproken als je in de lift stapt. De mensen die er wonen maken gebruik van kleine elektrische auto’s, die uit zichzelf rijden naar de plek die je alleen maar hoeft te noemen.

Wat zou Timo daar graag wonen! Maar zijn ouders willen dat niet. Timo weet dat ze al die moderne snufjes niet zien zitten, maar ook dat ze het niet betalen kunnen. Hij moet het zelf ook doen met een aftands mobieltje, en een laptop is toch helemaal niet nodig! Dat de andere kinderen er allemaal een hebben, nou, dan werkt hij toch op mama’s computer.

‘Dat gebouw hangt vol met camera’s, die je vierentwintig uur per dag in de gaten houden.'
‘Ja duh, het gebouw herkent je als je naar binnen wil, dan moet het je wel kunnen zien.'
’Ik vind dat geen prettig idee.'
’Jij bent zoooo ouderwets!’’ riep Timo geërgerd.
‘En die man, Haiko Trips, vind ik een griezel. Hij woont er ook, hè, op de vijfde verdieping. Stel je voor dat ik er zou wonen, dan kwam ik die man elke dag tegen in de lift.’

Robin, een meisje uit zijn klas woont er, misschien kan Timo via haar eens een kijkje nemen? Maar een meisje aanspreken, dat doe je niet zomaar. De anderen zouden eens denken dat hij iets met haar wil!
Dan krijgt zijn vriend Milan een drone voor zijn verjaardag. Hij wel! Ze maken een filmpje en laten dat op school zien. En daarna spreekt Robin hen aan!
En zo komt Timo toch binnen in Syntopia. Hij wordt zelfs opgenomen in het systeem.

Robin en haar moeder vinden het helemaal prima in het nieuwe appartementengebouw, maar er zijn een paar dingen die ze wel anders willen. Robin zou graag langer willen douchen dan de drie minuten die het systeem toestaat. En haar moeder wil zelf bepalen wat ze eet, en niet staan koken met de groenten die Syntopia haar verschaft.
Als Meneer Trips haar moeder op een avond vraagt om in zijn appartement te komen, hoort Robin weer dat vreemde geluid dat ze eerder ook al hoorde en waarvan ze wil weten wat het is. Maar de verdieping boven hun flat is niet toegankelijk, daar zit waarschijnlijk het epicentrum van de technologische snufjes.
De volgende morgen is haar moeder er weer, maar het lijkt wel of ze veranderd is! Ze heeft geen haast meer, en is vol belangstelling voor Robin!
Wat is hier aan de hand?

Timo en Milan weten hier niets van, maar ze zijn wel nieuwsgierig waarom Robin op een dag niet op school komt en ze gaan naar Syntopia. Het kost moeite, maar ze komen er binnen en ontdekken vreemde dingen…

De plannen die meneer Trips heeft voor de mensheid zien er op het eerste gezicht heel idyllisch uit. Een samenleving waarin iedereen zich gedraagt, aardig is voor iedereen, en doet wat goed is voor de wereld en haar milieu. Maar natuurlijk moet er een prijs betaald worden en het is de vraag of we werkelijk zo’n wereld zouden moeten willen.

Een jeugdboek dat zich in het heden afspeelt, maar toch futuristisch is. Spannend is het in ieder geval ook, je leest het in een adem uit. Dat komt ook doordat het vlot geschreven is, in korte hoofdstukken, met veel dialogen, en ruim opgezette bladspiegel.
Voor kinderen in de onderbouw van een middelbare school, zeker, maar waarschijnlijk kunnen kinderen van groep 8 dit ook best aan, ook al biedt de ontknoping geen afgerond einde zoals je dat zou verwachten. Het boek is in de derde persoon geschreven is en de drie jongelui hebben herkenbare karakters. En uiteindelijk is meneer Trips helemaal geen slechterik.

Tanja de Jonge (Uden, 1968) studeerde aan de kunstacademie in Maastricht en verhuisde daarna naar Amsterdam, waar ze decors ontwierp voor theaterproducties.
Vanaf 2009 schrijft ze kinderboeken en is ze werkzaam bij de Bibliotheek van Hoorn.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

...Terug