Mag ik naast je zitten?
Sarah Weeks & Gita Varadarajan

Ravi Suryanarayanan (rah-VIE Soer-ie-ah-nee-RIE-jaa-naan) is verhuisd van Bangalore naar New Yersey, hij is dus vers van de boot, zoals ze zeggen. De overgang is groot. In India woonden amma, appa en hij in een vrijstaand huis met een grote tuin. Ze hadden een kok en een chauffeur. Zijn gootouders woonden vlakbij in een eigen appartement. Nu wonen ze allemaal bij elkaar in een rijtjeshuis, in een stadje dat Hamilton Mews heet. Personeel is er niet meer, het huis is kleiner, er is maar één badkamer en appa gaat met de trein naar zijn werk. Hij werkt bij een IT-bedrijf en is gepromoveerd, maar moest daarvoor dus wel naar Amerika verhuizen.

Vandaag is de eerste dag op de nieuwe school, de Albert Einstein school. Ravi denkt dat hij het wel gaat maken daar want hij zegt van zichzelf. 'Ik ben geen geniale wetenschapper (zoals Einstein), maar ik kan erg goed leren. Maar het begint al slecht, gewend als hij is aan de beleefdheid tegen zijn lerares en het opstaan als het woord tot hem gericht wordt, is hij gelijk de 'idioot'. Maar de enige andere Indiër Dillon Samreen, glimlacht en knipoogt naar Ravi. Volgens mij wil hij vrienden met mij worden, denkt Ravi...

In de klas zit ook Joe, een stille jongen met eten als hobby, hij heeft cónstant honger. Hij leert moeilijk 'zijn hersens kunnen niet met kabaal overweg'. Zijn enige twee vrienden op school zijn verhuisd. 'Om eerlijk te zijn waren ze een beetje raar, maar toch zal ik ze missen' zegt hij daarover.
Meester Barnes is de enige die echt aardig is tegen Joe en hem begrijpt. Maar vandaag begint hij in groep zeven bij juf Beam.  Joe hoopt dat 'Dillon Samreen zijn pijlen zal richten op die nieuwe jongen met zijn maffe naam en dat gekke accent,' in plaats van op hem.

In de kantine hoopt Ravi daarentegen dat Dillon naast hem komt zitten, maar nee, hij gaat bij een groep jongens zitten en ze hebben grote lol. Morgen zal hij zelf wel naast Dillon gaan zitten, neemt Ravi zich voor. De enige die nu wel bij hem aan tafel komt zitten is Joe. Ze zeggen niets tegen elkaar.
Helaas heeft Dillon het nog steeds voorzien op Joe, vooral als hij ontdekt dat Joe's moeder in de kantine werkt. Joe wist van niets!

De volgende dag maakt Ravi zich opnieuw 'belachelijk' door op de Indiase manier een som uit te rekenen en op de terugweg naar zijn stoel wordt hij getackeld. Dillon roept dat Spek (Joe) het was en Ravi gelooft dat en is verbijsterd! Hij heeft geen woord met die jongen gewisseld! Waarom deed hij dat? Als hij met Joe mee moet naar bijles, vanwege zijn zware accent is Ravi opnieuw verbijsterd. Hij was in India de beste in Engels en nu zou het niet goed genoeg zijn? Hij houdt een hele verhandeling over een M & M snoepje en mag gaan, niet wetend dat zijn verhaal als een geschenk voor Joe is.

Dillon blijkt eigenlijk een behoorlijk irritant en geniepige jongen. Hij steelt, haalt stiekem akelige streken uit en geeft anderen de schuld en bovenal zet hij graag andere mensen voor schut, ook Ravi... en Ravi is alwéér verbijsterd. Langzamerhand beginnen Joe en Ravi elkaar te vinden in hun strijd tegen Dillon.
En dan... krijgen ze allemaal een opdracht van juf Beam en dat zal alles veranderen.

We lezen afwisselend de gedachten van Joe en Ravi over gebeurtenissen thuis als op school. De thuissituatie bij beide jongens is namelijk totaal verschillend.
Bij Joe thuis is het sappelen, bovendien wordt hij voornamelijk door zijn moeder opgevoed, die door haar nieuwe werk op school ontdekt hoe banaal Dillon is. Ravi daarentegen zit in een cocon van warmte, iedereen thuis leeft met hem mee en wil het beste voor hem, maar Amerika is geen Indië en Ravi beseft dat hij nog heel veel te leren heeft.

Het verhaal speelt zich af in vijf dagen, van maandag tot en met vrijdag. De hoofdstukken zijn ingedeeld naar de maaltijden die in de kantine die dag geserveerd worden. Op vrijdag - pizzadag - is de grote apotheose die voor beide jongens gunstig zal uitpakken.
Erg boeiend verhaal  waarvan je hoopt dat veel jongeren het zullen lezen.

ISBN 9789047711087 | hardcover | 160 pagina's | Lemniscaat | mei 2019
Met twee recepten

© Dettie, 27 december 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER