De ogen van Sitting Bull
Mireille Geus

‘Ik vind gummen goed!’ zei oma.
‘Fijn!’,  zei mijn moeder. ‘Goed gedaan, liefje! Ik ben trots op je.’
‘Ik vind gummen goed!’ zei oma weer.
‘Mooi moeder’ zei mijn moeder.
‘Nee, echt,’ zei oma, ‘als je mag gummen, dan kun je je fouten verbeteren, niemand hoeft ze zelfs te zien, zelfs beter dan geweldig! Wat is eigenlijk het woord voor beter dan geweldig?’

Valentijns leven staat op zijn kop als oma komt logeren, omdat zijn vader het niet meer verantwoord vindt dat ze alleen thuis woont.

Logeren is eigenlijk iets tijdelijks, maar er is niet zomaar plaats in Huize ’t Hooge Veld, en zelfs al vult zijn vader meteen het formulier in, het zal wel even duren voor Valentijn weer op zijn eigen kamer kan slapen. Want ja, het kon niet anders: oma ligt in zijn bed, en hij moest bij papa en mama op de kamer. Absoluut niet ideaal, omdat zijn ouders later naar bed gaan en hem daarbij wakker maken.

Het ergste vindt hij nog dat hij nu niet naar Sitting Bull kan kijken, ’s avonds als hij niet meteen kan slapen. Want Sitting Bull is een muurschildering, die kan hij natuurlijk niet meenemen naar de andere kamer. Valentijn is een indianenfreak: hij weet alles van indianen!

Intussen gaat het niet zo goed met oma. Ze vergeet dingen, laat Valentijn zijn verhalen twee keer vertellen, en vergeet zich aan te kleden ’s morgens. Bovendien hoort Valentijn haar ’s nachts roepen en huilen. Waarom horen zijn ouders dat niet? Tenslotte kan hij er niet meer tegen en kruipt gewoon bij oma in bed. En na een paar nachten legt hij zijn matras weer terug!

Doordat zijn ouders overdag werken, is oma veel alleen, maar na schooltijd is Valentijn er. Oud en jong blijken elkaar uitstekend te begrijpen, en Valentijn vergeet expres de brief met de aanvraag voor opname in de bus te doen. Zijn moeder, die deze situatie helemaal niet leuk vindt en haar schoonmoeder kwijt wil, ziet met verbazing aan hoe goed ze het met elkaar kunnen vinden. Maar natuurlijk kan een schoolkind niet zorgen voor een dementerende oma.

De afloop kan geen verrassing zijn, maar: die wordt in dit boek alleen maar gesuggereerd. Het verhaal is er een met een open einde, en ergens is dat jammer: In deze huidige maatschappij kan er maar één oplossing zijn, de tijden dat grootouders bij hun kinderen inwoonden is voorbij, terwijl zo’n situatie misschien wel meer te bieden heeft.
Het is een prachtig verhaal over de groeiende liefde tussen oma en kleinkind, tegen alle normen van de maatschappij in.

ISBN 9789047703884 | Hardcover |120 pagina's | Lemniscaat | september 2011
Leeftijd vanaf 9 jaar.

© Marjo, 28 mei  2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER