De ogen van Sitting Bull
Mireille Geus

Het gaat niet zo goed met de oma van Valentijn, ze is in de war en vergeet veel. Adriaan, Valentijns vader, heeft oma tijdelijk in huis genomen totdat ze naar Huize 't Hooge Veld kan. Hij vond het onverantwoord haar nog langer alleen te laten wonen. Een beetje ondoordacht van hem want zowel hij als Valentijns moeder werken en Valentijn moet gewoon naar school. Oma is dan evengoed overdag alleen.

Valentijns moeder is absoluut niet te spreken over deze gang van zaken. Bovendien wonen ze in een kleine etagewoning met maar twee slaapkamers. Valentijn slaapt nu bij zijn ouders op een matrasje op de grond en oma slaapt in zijn kamer. Daar is hij niet blij mee. Hij wordt elke keer wakker omdat z'n vader en moeder over het matras struikelen of giechelen en praten of willen vrijen maar het toch niet doen vanwege Valentijn. Hij voelt zich dan knap opgelaten.

Ook mist hij de ogen van Sitting Bull, het opperhoofd van de Lakota-Sioux-indianenstam, die keken hem altijd zo zachtmoedig aan vanaf de muurschildering op zijn kamer. Valentijn weet alles over indianen en heeft er al heel wat over verteld op school. Zijn bureaula ligt vol met miniatuur indianen waar hij uren mee kan spelen.

Oma slaapt slecht en heeft heel nare dromen, ze roept dan om hulp, alleen Valentijn hoort haar, zijn ouders slapen er dwars doorheen. Na weer een akelige, half doorwaakte nacht pakt hij het matras en legt die bij zijn eigen bed, dan is oma tenminste niet meer alleen 's nachts en kunnen zijn ouders ook hun gang gaan als ze willen. Dat is het begin van de heel bijzondere band die Valentijn met oma opbouwt.
Als Valentijn dan ook nog een indianentent krijgt en daar vaak samen met oma in zit, gebeuren er helemaal bijzondere dingen.

Het is een prachtig, ontroerend verhaal. Oma die het allemaal niet zo goed meer weet maar minder in de war is dan de moeder van Valentijn denkt.
Die moeder is niet erg vriendelijk voor haar schoonmoeder, soms bijna onbeschoft, het liefst zag ze oma gisteren nog vertrekken. Valentijn is de enige die regelmatig ook overdag thuis is en daardoor het meeste contact met oma heeft. 

Mireille Geus geeft een heel mooi beeld van oma, soms zo broos en hulpeloos en de andere keer zo krachtig en weerbaar. Valentijn is een jongen die precies aanvoelt wat er in oma omgaat. Als hij haar op een dag, als hij thuiskomt van school, niet in huis aantreft, snapt hij gelijk waar ze is.

De tere, liefdevolle band die ontstaat tussen kleinkind en grootmoeder is erg mooi weergegeven. Misschien omdat hij zelf nog zo jong is, maar Valentijn begrijpt de 'dementie' van oma helemaal. En oma wordt daardoor rustiger, eindelijk iemand die er voor haar is en ook haar angstige dromen begrijpt. Oma op haar beurt helpt Valentijn zijn angst voor schoolreisjes beter te hanteren. Samen kunnen ze lachen en praten. De band tussen de twee wordt zelfs zo speciaal dat Valentijn het liefst zou willen dat oma bleef. Maar door een gebeurtenis ziet Valentijn uiteindelijk in dat het niet kan en voor beiden ook niet goed zou zijn

Het bijzondere van dit boek is dat in plaats van de 'lastige, dementerende' oudjes en 'vervelende' kinderen, een lieve, oude vrouw en een schat van een kind opgevoerd zijn. Gewone mensen met wie je meeleeft en waar je van gaat houden. Zo'n moeilijke situatie kan dus ook zo liefdevol beschreven worden. Schitterend verhaal!

ISBN 9789047703884 Hardcover 120 pagina's Lemniscaat september 2011
Leeftijd 9 +

© Dettie, 6 maart 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER