Alter
Marloes Morshuis


Pas als haar vriend Fabian naar het Transferum moet, dringt tot Roz door in wat voor wereld ze leven. Zo lang je je gedraagt is alles prima. En je gedragen betekent dat je doet wat je Dialego zegt.
Je wat? Je digitale alter ego. Iedereen heeft een soort spiegelbeeld dat je in de gaten houdt. Je terechtwijst als je iets doet wat niet ‘volgens de regels’ is. De regels, dat is alles wat goed is voor de wereld. Maar je wil als jongere ook wel eens uit de band springen toch? Je wil wel eens een avontuur beleven!
Maar dat mag dus niet van het dialego. In een vliegtuig stappen voor een vakantie? Niks ervan! Vlees eten? Nee. Roken? Drinken? Uit den boze. Chips en koekjes? Op rantsoen. En, zoals Roz dat zo graag doet: crossen door het bos, dat mag ook niet. Je zou zomaar een kever kunnen verpletteren.

Het systeem: Iedereen krijgt op zijn twaalfde een telefoon. Die hoor je bij je te hebben, en aan te hebben staan, want zo word je in de gaten gehouden.
De volgende vier jaren zijn een proefperiode: als je je niet gedraagt, waarschuwt je dialego. Luister je niet, dan krijg je een rood scherm. En drie keer een rood scherm binnen een jaar betekent dat je naar het Transferum moet. Wat daar precies gebeurt is niet duidelijk, maar je komt niet meer levend en wel terug. Je verdwijnt in de Schaduw. Al leef je door in je dialego!
Dat is een digitale versie van jou, voor iedereen te zien. Alleen via een scherm. En die digitale persoon is zo’n brave Hendrik dat hij/zij nauwelijks nog lijkt op de levende persoon.

En nu is Fabian weg. Hij heeft allerlei dingen gedaan ‘die niet horen’. En ook Roz heeft een rood scherm. Voor haar is er nog een optie, ze is nog geen zestien: het Altercentrum, waar Altercoaches je helpen.
Roz is wanhopig. Ze wil de echte Fabian, geen digitale versie!
Haar moeder lijkt weinig begrip te hebben, maar gelukkig is er wel de boekenwinkel waar Wilfred de scepter zwaait. Hij wil wel helpen, en heeft een plan. Maar of dat gaat slagen?

Wilfred vertelt haar meer over de bedenker van deze digitale wereld. Cato Maris schreef dertig jaar eerder een boek waar de nieuwe samenleving op gebaseerd werd. En er moest ook iets gebeuren. Het ging reuze slecht met de wereld, een enorme tweedeling, honger en armoede, een natuur die kapot ging, overal oorlogen. Dat is voorbij. Allemaal dankzij Cato Maris, die niemand ooit als echt persoon ziet. Zij is een dialego.

In het boek Alter leest Roz het boek van Cato, waarvan Wilfred het laatste exemplaar heeft - de rest is vernietigd. Waarom is dat?
En als je het boek omdraait kun jij dat verhaal ‘Alleen samen’ ook lezen.
En dan ontdek je dat er iets niet klopt…

Een utopie is eigenlijk pure fictie. Je kan de aard van de mens niet veranderen. Hoe mooi het verhaal van Cato Maris dan ook is, er zijn altijd figuren die er mee aan de haal gaan. Dat gebeurt in dit verhaal: de utopie wordt een dystopie.
Gelukkig zijn er ook mensen die het gevaar er van inzien en iets willen doen. Zijn zij sterk genoeg?

Marloes Morshuis (1970, Oldenzaal) wilde altijd al schrijven.
Maar pas in 2015, na jaren vol ander werk, verscheen het debuut Koken voor de Keizer. Sindsdien is zij niet meer weg te denken uit de jeugdliteratuur.

ISBN 9789047715863 | Hardcover | 410 +76 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | mei 2025 |
Leeftijd vanaf 13 jaar

© Marjo, 9 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER