SchEef
Marlies Allewijn

Eva ofwel Eef houdt een dagboek bij en op de eerste pagina stelt ze zichzelf en haar familie even voor. Moeder Mirthe is hoofd P&O bij een advocatenkantoor, vader Bram is freelancejournalist, broertje Ben is twaalf en zit op school. Eef is veertien en net verhuisd van een dorp naar de stad vanwege Mirthes nieuwe baan. Het dagboek is een cadeau van Mirthe vanwege die verhuizing. Het is 1 september.

Het eerste dat Eef in haar dagboek schrijft is, dat ze aangenomen is bij Dance Until You Drop (DUYD)! Waar ze vreselijk blij om is. Dansen is haar lust en haar leven. Ook vindt ze het natuurlijk doodeng om naar een nieuwe school te gaan, maar Eef heeft het geluk dat ze op haar eerste schooldag, onderweg naar school, Tim, een erg aardige jongen ontmoet die met haar meefietst.
De nieuwe klas, 3 gymnasium, valt eveneens erg mee. Femke en haar vriendin Loes stellen zich voor en het klikt meteen tussen de meiden. Vooral Femke is een leuke, vrolijke, gezellige meid.
5 september is de eerste dansles bij DUYD en die is helemaal te gek, de leraar Marco is zeer tevreden over de prestaties van Eef, bovendien ontmoet ze daar ook een heel aardig meisje, Cyrille. De eerste week in haar nieuwe woonplaats valt Eef dan ook alles mee. 
10 september. Eef wordt zo stijf als een plank wakker. 'Eef, dat noemen ze nu spierpijn. Weleens van gehoord? zegt haar vader lachend. Ze weten niet dat ze later op deze dag met een heel andere blik zullen terugkijken...
Die dag lukt dansen ook niet zo. Eef krijgt steeds pijn in haar lies en haar ene been doet raar. Het gekke is dat Eef de volgende dagen steeds op de gekste plekken pijn krijgt, dan in haar knie, dan in haar vinger. Schrijfkramp zegt de dokter. Eef schaamt zich kapot. De pijn is ondertussen alweer weg. En dat is aldoor zo, dan is er pijn, dan niet.

Verder loopt alles lekker voor Eef, het dansen gaat heel goed en zelfs die geweldige Tim ziet haar helemaal zitten. Ze zijn superverliefd op elkaar geworden en zoenen wat af.  Femke is inmiddels een goede vriendin van Eef en ook al doet Loes soms wat vreemd, ook haar vindt Eef heel aardig. Maar die rare pijn is er nog steeds en komt en gaat... en komt steeds vaker en het doet nu wel héél erg zeer.
Als ze weer naar de dokter gaat doet hij veel minder laconiek, sterker nog hij neemt haar deze keer heel serieus, ze krijgt een bloedonderzoek en nog een, ze moet naar de kinderarts... er is iets niet goed en de pijn en stijfheid worden steeds erger. Uiteindelijk op 16 januari komt het hoge woord eruit. Eef heeft Polyarticulaire Juveniele Idioatische Artritis ofwel  jeugdreuma in meer dan vier gewrichten! Haar ouders en Eef zijn erg geschrokken.  Eef dacht dat alleen heel oude mensen reuma kregen, zij toch niet? In haar dagboek schrijft ze...

Fok, man, ik heb reuma.
En dan die pillen. ik moet in elk geval elke dag vijf pillen. Ik lijk wel een chemische fabriek. Nou ja, als ik daardoor maar weer kan gaan dansen, dan moet het maar.

Daarna begint voor Eef de moeilijke strijd met o.a. medicijnen uitproberen, leren te accepteren dat ze reuma heeft en dat dingen nu even heel anders zijn dan vroeger.

Gisteren kreeg ik het boek in handen en zoals altijd bij een nieuw boek begon ik alvast een stukje te lezen om de sfeer te proeven maar deze keer bleef ik lezen tot het uit was! Wat een geweldig mooi boek!
Héél even dacht ik, bij het zien van de eerste pagina, nee hè niet wéér zo'n boek vol briefjes en SMS- en e-mailberichtjes. Gelukkig is dat ook niet het geval. Eef schrijft, zoals iedereen met een dagboek, gewoon alles op wat haar bezighoudt, de ene keer gaat het over Tim waar ze helemaal gek op is en de andere keer vertelt ze dat ze heel bang is om naar de kinderarts te moeten. Ook vertelt ze over de leuke Femke en vraagt ze zich af wat er toch met Loes is? Als ze eenmaal weet dat ze reuma heeft vraagt ze zich natuurlijk ook daarover allemaal dingen af.  Kan ze wel blijven dansen, wanneer gaan die ellendige pillen werken, vindt Tim haar nog wel leuk, wil hij wel verder met haar? Ze heeft erg veel pijn en vraagt zich af hoe ze met die akelige pijn moet omgaan? En... Komt het wel weer goed?

De taal die gebruikt wordt, past precies bij een meisje van die leeftijd, soms stoer, soms heel onzeker, soms giechelig, soms verdrietig.
Maar, wat vooral zo knap van de schrijfster is, is dat de dagboekfragmenten doorheen het verhaal geweven zijn. Daardoor komt er een niet zielig, maar wel erg mooi en geloofwaardig verhaal naar voren over een meisje dat de pech heeft reuma te krijgen, maar... haar leven gaat wel door, met al zijn ups en downs. - Eef noemt zichzelf soms gekscherend SchEef als het weer even flink tegenzit. - De reuma is heftig en wordt realistisch besproken in de dagboekgedeeltes, evenals hoe de omgeving er mee omgaat. Het valt zeker allemaal niet mee, maar wel wordt goed duidelijk gemaakt dat het ook niet het einde van de wereld is.
Kortom, een prachtig verhaal over een meisje dat niet bij de pakken neer gaat zitten maar doorgaat met de dingen die wél kunnen, heel mooi beschreven!

Marlies Allewijn (34) is freelance (tv-)programmamaker. Sinds haar twaalfde heeft ze reuma. Als beginnend puber vond ze het lastig om reuma te hebben, want hoe ga je daarmee om? Ze vond die vraag een verhaal waard en daarom schreef ze dit boek.

ISBN 9789049925987 Hardcover 240 pagina's Uitgeverij Pimento 12 oktober 2012 (wereldreumadag)
Leeftijd 13+

© Dettie, 24 oktober 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer klik HIER