Popje in de kunst
Marjolein Bastin

Marjolein Bastin is vooral bekend om haar natuurtekeningen en de verhaaltjes en tekeningen over Vera de Muis. Al als heel jong kind was ze gefascineerd door alles wat groeit en bloeit. Ze bekeek alles wat rondliep en tevoorschijn kwam in de tuin. Aan haar tekeningen is dat te merken. Alles is heel gedetailleerd weergegeven maar ze weet fictie en werkelijkheid op een leuke manier te combineren in haar illustraties. Dit boek is daar ook weer een goed voorbeeld van.

In dit boekje is  Popje  heel erg verdrietig. Ze mist Meneer Mol zo, ze heeft hem al zo lang niet gezien. Vera belooft Popje dat ze hem morgen zullen bezoeken. Popje maakt een mooie tekening van Dagpauwogen voor hem.
Als Fritsje, Vera, mevrouw Hommel, Lieveheerbeest, Saar en Popje de volgende dag bij Meneer Mol komen, ligt hij te slapen. Popje maakt hem wakker maar oh wat is meneer Mol aan het mopperen. Niets is goed. Ze hebben een bosje klaver meegenomen maar Meneer Mol is boos dat er geen klavertje vier bij zit, en waarom hebben ze geen bloemen meegebracht? Meneer Mol moppert zo hard dat Vera besluit weer weg te gaan.
Gelukkig vindt Meneer Mol zichzelf ook wel heel boos doen en roept gauw dat ze moeten blijven.

'Jullie hebben gelijk! roept hij, 'ik ben een vervelende oude mopperkont! Ik ben een eigenwijze, slordige, akelige mol! En ik jok ook soms! En ik denk altijd aan mezelf! Ik ben een mispunt, een niksnut, een blaaskaas, een... een...' 'Ga door!' roept het Lieveheerbeest opgewonden.'

Popjes mooie tekening komt in het museum van Mol te hangen. Iedereen vertelt het aan elkaar door, het is ook een mooi nieuwtje, zo klein en dan al in een museum! Iedereen komt kijken, Meneer Mol heeft het er maar druk mee. Frits, Saar, Kipje, Vera, Lieveheerbeest , Popje en de stadse muis Bianca, die het nieuws ook gehoord heeft, gaan de volgende dag allemaal schilderen, dan kan er een tentoonstelling komen in het museum van Mol. Bianca kan prachtige zonsondergangen maken. Meneer Mol weet nog van niets en als ze de schilderijen gaan brengen vindt hij ze helemaal niet mooi. Er staan geen regenwormen op of slakken... Nee, hij wil al deze schilderijen niet in zijn museum hebben. Teleurgesteld gaat iedereen weer weg en Meneer Mol haalt opgelucht adem. Daar is hij mooi onderuit gekomen, hij moet er niet aan denken, al die mensen die op zo'n opening van de expositie af zouden komen... Veel te druk en ze maken alleen maar troep. Arme meneer Mol, hij moest eens weten. Die expositie komt er!

De overgangen in het verhaal zijn af en toe een beetje haperend, soms twijfelde ik of het nu losse verhalen waren of één verhaal. Naar het eind toe vloeit alles beter in elkaar over. Maar in zijn totaliteit is het een erg leuk boek. De afbeeldingen zijn, zoals we gewend zijn van Marjolein Bastin, weer kleurrijk en vol humor.
De dieren in het verhaal zijn naar waarheid afgebeeld maar hebben wel kleren aan, op Saar de hond na. Mevrouw Hommel bijvoorbeeld heeft een zonnehoed op, een roze  jurk aan met daarbij bijpassende roze schoenen met hoge hakken. Schitterend! Slak heeft bij de opening een mooi geel gekleurd huisje met bloemen erop 'aangetrokken'. De fantasie van Marjolein Bastin is enorm en dat maakt dat haar tekeningen  zo apart zijn.
Een leuk en vrolijk verhaal!

ISBN 9789051160949 Hardcover 32 pagina's | De Vier Windstreken | augustus 2009
Vanaf 4 jaar

© Dettie, 14 augustus 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER