Ik moet dit doen
Maren Stoffels

‘Niet doen,’ zegt Danny. ‘Laat je niet opfokken door Patricia.’
’Patricia?’
‘Je dwang.’
‘Ik heb geen…’
‘Dat heb je wel. Je houdt niemand voor de gek, het staat zowat op je voorhoofd geschreven.’

Danny is begeleider op een kamp voor jongeren met een dwangstoornis. Zelf had hij ook een dwang, die hij Patricia noemde. Als de dwang hem opeiste – want zo voelt dat – zei hij: ‘Kappen Patricia!’
Je kan een tic hebben, heel vervelend, maar als het uitgroeit tot een dwang die je leven beheerst en je sociale contacten tot nihil terugbrengt, is het raadzaam daar iets aan te doen. Vandaar een kamp...

Op reis gaan met onbekenden, naar een onbekende plek, om van je dwang af te komen is erg moeilijk, maar Simon maakt wel een hele slechte start. Hij moet met geweld de bus in gesleurd worden, waar hij met zijn hoofd tegen de zitting van de stoel voor hem gaat zitten bonken. Simon telt alles, en moet daarbij een bepaald getal vermijden, anders gaat alles fout.

In die bus zitten nog vier meisjes en een jongen, allemaal op een eigen manier behept met dwang. Omar is zodanig perfectionistisch dat hij altijd en overal te laat komt. Rosa heeft emetofobie, angst voor overgeven, waardoor ze zeer gefixeerd is op eten. Lilly moet alles controleren, steeds weer, en nog een keer. Tamara is panisch als de terugweg niet gelijk is aan de heenweg. En Jasmin heeft een ernstige vorm van smetvrees. Simon en Jasmin zijn de vertellers.
Danny en Inge begeleiden de groep die zich terugtrekt op een afgelegen boerderij op een eiland. Ze geloven in hun werkwijze: confrontatie.
De huidige groep vormt ook voor hen een uitdaging.

‘Ik wil geen ruzies meer zien. Jullie zouden elkaar moeten snappen, juist hier. Maar in plaats daarvan maken jullie het alleen maar moeilijker. Alsof dwang hebben al niet zwaar genoeg is.’
Ze slaat met haar vuist op tafel.
‘Jullie zijn hier om elkaar te steunen, verdorie!’

De jongeren krijgen corvee en opdrachten, toegespitst op hun eigen problemen. Confronterend is het absoluut: ruzies, paniekreacties, er is weinig tot geen affiniteit. Als Jasmin na een te erg voorval wegrent kunnen ze haar niet vinden. Ze zal toch niet de zee in gerend zijn? Simon heeft een idee waar ze kan zijn, maar om haar te kunnen helpen moet hij zijn eigen dwang opzij proberen te zetten.

‘Kappen Patricia!’

Ook voor de lezer kan dit een confronterend verhaal zijn, maar Maren Stoffels weet wel hoe ze jongeren iets kan vertellen. De thematiek wordt prima behandeld, het is ook voor iemand die er niet zo'n last van heeft, duidelijk hoe een dwangstoornis (Stoffels noemt het een dwang overigens, laat treffend het deel stoornis weg!) je leven kan beheersen en er is voldoende ruimte om ook een mooi verhaal te vertellen over vriendschap.

Maren Stoffels (1988, Amsterdam) debuteerde in 2005 met haar Dreadlocks & Lippenstift. Daarna zijn er veel boeken verschenen bij dezelfde uitgeverij. De thema’s in haar boeken zijn o.a. anorexia, gepest worden, homoseksualiteit, verliefdheid, jezelf durven zijn en vriendschap.

ISBN 9789025878979| Hardcover | 304 pagina's | Uitgeverij Leopold | juni 2020
Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 26 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER