Vermeire - Jeugd - Leestafel

Mare en de dingen
tekst: Tine Mortier
illustraties: Kaatje Vermeire

Mare werd geboren in een rieten stoel onder een kersenboom.
Ze groeit razendsnel op, met zes maanden draafde ze al door de tuin, en een paar weken later sprak ze al haar eerste woorden. Niet mamma, niet papa, maar “koek”.
Mare had altijd honger.
“Koek “zei ze. “Nu”
En ze vrat de hele koektrommel leeg.

Grootmoe is Mare’s beste vriendin. Ze is net zo ongeduldig als haar kleinkind, en net zo gulzig.
Samen draafden ze door de tuin bij de kersenboom, samen vraten ze alle koekjes op.

Maar op een dag ligt grootmoeder op de grond. Ze is gestruikeld zegt grootvader. Grootmoe is in een diepe slaap gevallen, en toen ze wakker werd wist ze alle woorden niet meer goed. Niemand begreep goed wat ze zei. Behalve Mare. Die begreep haar wel. Ze vond alleen dat grootmoeder wel heel stil zat, zo voor de televisie. En dus stampt ze op de grond en trapt ook nog een keer hard tegen een wiel van het bed.
Dan doet het maar pijn. Alsof dat haar wat kan schelen.
Maar het helpt niet, grootmoeder blijft stil en dus maakt ze maar tekeningen voor de kale muren, en scheve dingen voor het nachtkastje en een schaaltje voor de koek.

Kort daarna gaat ook nog grootva dood. Uit het niets. Hij zat in een stoel en is zomaar opgehouden met leven.
Grootmoe huilt haar wangen en haar jurk nat. Mare heeft geen handen genoeg om al dat water tegen te houden.
Als de tranen opgedroogd zijn wil grootmoe naar grootva... De verpleegsters willen haar tegen houden maar samen met Mare gaat ze toch, en samen nemen ze afscheid van grootva. En zo eindigt het verhaal.

Wat zou dit een prachtig, bijna monumentaal boek geweest zijn als de schrijfster zich bij één thema had gehouden. Het verhaal is prachtig; de dwarse Mare en de dwarse grootmoe die samen avonturen beleven, tot de grootmoeder haar taal verliest. Op ontroerende wijze beschrijft Tine Mortier de onmacht van een kind die ziet dat haar grootmoeder niet meer kan wat ze altijd deed. Ze stampt op de grond en trapt tegen het bed, en als dat niet helpt gaat ze vormen zoeken die wel lukken... tekeningen maken, en scheve dingen voor op het nachtkastje en een schaaltje voor de koek.
Ieder kind van vijf begrijpt dat, en ieder kind van vijf begrijpt denk ik ook dat je kunt communiceren zonder taal, en dat je iemand kunt begrijpen zonder dat je precies verstaat wat hij zegt. De tekeningen zijn ook nog eens prachtig, en lekker groot van formaat.

Wat zou je dit boek goed hebben kunnen gebruiken bij afasie of hersenbloedingen bij Opa’s en Oma’s. Wat zou je het goed kunnen gebruiken op de koffietafel van verpleegtehuizen waar de kleinkinderen van die Opa’s en Oma’s rondscharrelen.
Maar dan gaat ineens ook nog grootvader dood. En dat wordt teveel voor een kind van vijf. Sterker nog, dat werd mij ook teveel. Grootvader had een eigen boek verdiend. Net zo mooi en net zo bruikbaar. Maar door ze samen in één boek te stoppen schiet dit prachtige boek in mijn ogen alsnog zijn doel voorbij. Wat een gemiste kans.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

...Terug