De blauwe vleugels
Jef Aerts

Er gebeurt nogal wat in het elfjarige leven van Josh. Hij was nog maar een peuter toen zijn vader opstapte, hij herinnert zich nauwelijks iets van hem, maar zijn oudere broer Jadran weet het nog maar al te goed. Jadran is geestelijk niet helemaal in orde, maar hij woont nog wel thuis bij Josh en zijn moeder. Als het verhaal begint zijn net Murad en zijn dochter Yasmin bij hen komen wonen. Daarom slaapt Jadran nu bij Josh op de kamer. Ze zijn erg hecht, dus Josh vindt het prima.

Als ze op een dag een uitstapje maken met z’n allen vinden de broers een gewonde kraanvogel. Jadran wil hem mee naar huis nemen, voor hem zorgen, en als Jadran iets wil zie dan maar eens nee te zeggen. De vogel gaat dus mee naar de flat, waar hij op het balkon gestald wordt. De gewonde vleugel wordt verzorgd, en Jadran zorgt voor eten.
Maar nu moet de vogel nog leren vliegen want hij moet tenslotte naar zijn familie, naar het Zuiden. Jadran heeft een idee. In de spullen van mama vindt hij twee enorme blauwe vleugels die hij omgespt.
Ooit speelde zij en hun vader in musicals, daarvan heeft ze de vleugels nog. Later blijkt dat Jadran nog heel veel weet uit die tijd. Zijn handicap maakt aan de ene kant dat hij nog precies weet wat er gebeurd is, zo’n tien jaar geleden, maar aan de andere kant ook dat hij het kan vergeten als hem dat uitkomt. Zijn gevoelens zijn sterk, maar ook snel vergeten.

‘Alles is mijn schuld hè?’
Zijn arm trilde. Mijn vingers kraakten.
‘Niet alles, Reus.’
‘Hoeveel dan?’
‘Hooguit de helft.’

Samen verzorgen ze de vogel. Maar bij het leren vliegen gaat het fout: Josh valt en breekt zijn been en zal voorlopig niet kunnen lopen. Dan oppert Mika die de verzorgster is van Jadran als hij in De Ruimte is (een soort wooncentrum waar ook dagopvang mogelijk is) dat hij daar maar moet komen wonen. Hij wordt te onberekenbaar en is te sterk. Maar Jadran wil dat niet, hij wil bij Josh blijven! En Spriet de vogel, die kan hij ook niet in de steek laten.
Maar hij weet wel een oplossing. En zo komt het dat Josh met rolstoel en al bij zijn broer op een tractor zit met boven hen een kraanvogel, op weg naar het Zuiden.
- Tussen de hoofdstukken zien we prachtige illustraties van Martijn van de Linden. Blauw, helemaal in stijl. -

Het is een verhaal met een bijzondere thematiek. Een samengesteld gezien dat desondanks een warm nest kan en wil bieden aan een bijzondere, maar veeleisende jongen, je komt het waarschijnlijk niet vaak tegen. De verteller is Josh, maar de hoofdpersoon is toch Jadran.

‘Het is allemaal mijn schuld, hè?’
‘Ja, je hebt gelijk,’ zei ik om er vanaf te zijn. ‘Dit keer is het echt allemaal jouw schuld.’
Daarop kwam Jardan overeind.
‘Zie je wel!’ zei hij. Zijn broek was gescheurd en er zat een donkere vlek op zijn billen. ‘Mag ik de rolstoel duwen?’

Aerts zet de jongen heel treffend neer. Zijn openheid, de spontaniteit, de manier waarop hij het leven accepteert. Of niet, waarbij hij dat dan duidelijk merken. Je kan niet anders dan van hem houden.
Een prachtig verhaal! Hopelijk vindt dit boek vele lezers.

Jef Aerts (Leuven) besloot schrijver te worden. Na zijn studies letterkunde en theaterwetenschappen ging hij aan de slag als dramaturg en journalist podiumkunsten. Hij schreef al verschillende kinderboeken, met veel succes.

ISBN 9789021414874 | hardcover| 184 pagina's | Uitgeverij Querido | oktober 2018
Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 12 februari 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER