Het geheim van de vlucht
Illustraties: Wilbert van der Steen
Tekst: Hajo Visscher

Isa voetbalt in een Meiden Onder 13 team, bij Be Quick, waar Shukri keeper is. Maar als Isa en Ruben haar op een dag tegenkomen in de stad, reageert ze niet op Isa’s geroep.

‘Hé, Shukri! Shukri, wacht even!
‘Shukri keek niet om en wandelde gewoon verder.
Isa riep nog een keer: ‘Shukri! Shukri!‘
Shukri keek even om, trok de hoofddoek verder over haar hoofd, maar bleef niet staan.’

Als even later het meisje waarvan ze denken dat het Shukri is, wegrent, maakt Ruben een selfie, waarop het meisje in de verte ook op te zien is, naar later blijkt.
Isa vindt het maar raar. Waarom liep ze weg? Omdat ze nu die hoofddoek op had, en een lange zwarte jas droeg? Het is inderdaad niet de outfit die ze kennen van Shukri, maar toch…

Als ze Shukri een paar dagen later aanspreken, en haar de foto laten zien, begint Shukri te gillen en te huilen: Amira, Amira, Amira. Walaasah My gacaliyo!’ Als Shukri dan vertelt dat het meisje met de hoofddoek haar tweelingzusje is, die ze onderweg van Somalie naar veiliger oorden kwijtgeraakt is, en ze haar al jaren niet meer gezien heeft, luisteren de anderen met open mond toe. Wat een verhaal wordt daar verteld! Over een Somalisch gezin dat vlucht uit een verscheurd land; over hoe Shukri met haar ouders naar Nederland mocht komen, maar haar zus niet.
De reis hierheen, via asielzoekerskampen, die zij hebben moeten afleggen klinkt al erg in de oren van de vrienden die Shukri intussen gemaakt heeft, maar dat valt in het niet bij wat ze later zullen horen. Maar eerst moeten ze op zoek naar Amira, met alle middelen die er zijn: posters, internet, muziek, en zelfs door middel van een foto en tekst op de voetbalshirts van MO13.

Hier laat Visscher een steekje vallen vind ik: Ruben heeft een selfie gemaakt waarop Amira te zien is, terwijl ze van hen wegrent. Toch zegt iedereen die de uitvergrote foto ziet dat ze sprekend Shukri is. Hoe kunnen ze dat zien? Afgezien van dit minpuntje heeft Hajo Visscher de vluchtelingenproblematiek goed uitgelegd voor de doelgroep van dit boek. Niet alleen is duidelijk dat je niet zomaar vlucht, maar ook dat de manier waarop je uiteindelijk in een veilig land komt niet bepaald over rozen loopt en ook niet voor iedereen is weggelegd.

Er wordt gesproken over Calais, over vreemdelingenhaat, en over het onbegrip en de onwetendheid die Nederlanders toch nog heel vaak parten speelt.
Uitgelegd wordt ook hoe vluchtelingen afhankelijk zijn van mensensmokkelaars, en hoe het niet alleen die smokkelaars zijn, die een slaatje willen slaan uit andermans ellende. Dat alles op een begrijpelijke manier, die niet afleidt van het spannende verhaal dat dit boek ook is. Een spanningsboog is nodig natuurlijk, zoals ook een goede afloop in een kinderboek als dit thuishoort.

Hajo Visscher (1961, Meppel) schreef een prima opvolger voor Verdronken geheimen, dat de Hotze de Roosprijs won in 2017.

ISBN 9789044832662 | hardcover |180 pagina's | Clavis | januari 2018
Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 23 februari 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER