Mevrouw Wit Konijn
Gilles Bachelet

Een sepiakleurige foto staart je aan vanaf de eerste pagina. Erop afgebeeld is de familie konijn, vader, moeder en zes kinderen. Ook de poes rent door het beeld, en dat is vast niet de bedoeling geweest. Zo zien we ook dat vader Konijn eigenlijk geen tijd heeft voor deze flauwekul: hij houdt zijn jongste dochter erg onhandig vast - in de handen geduwd, want dat staat zo leuk? - en heeft geen oog voor de fotograaf, zijn horloge is belangrijker.  
Moeder Konijn daarentegen staat statig en mooi gekleed te stralen. Haar evenbeeld, de oudste dochter, staat zich te ergeren aan haar broertjes die heibel schoppen, naast wie nog een dochter en het jongste broertje.

De volgende bladzijde biedt een kleurrijke foto van een huishouden zoals Jan Steen dat zo mooi kon afbeelden. Wat op de eerste foto al opviel: het is een stereotiep huishouden: de meisjes zijn bezig met meisjesdingen: poppen en mode, terwijl de jongens om hen heen vechtend de boel op zijn kop zetten. Door het raam zie je vader Konijn hollen, met zijn horloge in de hand...

De afbeeldingen zeggen alles, maar toch is er tekst: moeder Konijn schrijft ondanks haar drukke huishouden een dagboek. In een prachtig cursief lettertype (het is duidelijk een voorlees- en kijkboek!) vertelt ze over de dingen die haar bezig houden: haar oudste dochter die model wil worden en niet te verleiden valt door zelfs maar één van die honderd verschillende wortelgerechten. Ontzettend leuk: die staan allemaal afgebeeld in het boek: die wortelsuikerspin, of de Oosterse wortelbladballetjes lijken me wel lekker!
De middelste dochter doet haar intrede in school en vindt dat supereng,  de jongens zijn gewoon jongens, vol kattenkwaad, en

‘mijn aanbiddelijke jongste, Emily, lijkt in alles op haar vader: ze krijst de godganselijke dag.’

Moeder Konijn vertelt wat over een doorzichtige ‘Cheshire’-kat en begint te vertellen over de nieuwste gast. En dan pas valt het kwartje: dit is niet zomaar een konijnenverhaal! Nee, dit is het verhaal over het konijn uit Alice in Wonderland, het konijn dat de aanleiding was tot de ongelooflijke avonturen van het meisje Alice!
Moeder Konijn zegt over haar:

‘Over het algemeen lijkt ze me welopgevoed, hoewel ze de jammerlijke neiging heeft om bij het minste of geringste van lengte te veranderen.’

Vader Konijn is het konijn van Alice: altijd haast, altijd rennen. Een man zoals veel mannen zijn: de carrière gaat voor alles, thuis draait het immers allemaal wel. Dat zijn vrouw ook dromen heeft en minstens eens wat aandacht van hem wil, komt niet in zijn hoofd op.

Dat is het verhaal, en dat is heel leuk: het lijkt net als  ‘Alice in Wonderland’ een moralistisch verhaal: het bekritiseert, het leert een lesje, maar doet dat met een grote kwinkslag.
Het is namelijk vooral een prachtig kijkboek: je komt ogen tekort, steeds zie je weer nieuwe dingen die je eerder niet zag. Er zijn meer verwijzingen naar Alice in Wonderland, die ene is ook zo mooi, en vol humor, waar moeder Konijn verzucht:

’maar mijn echtgenoot heeft het te druk met zijn werk voor het Paleis...vaak verplichten ze hem zelfs om heel laat thuis te komen.’

En dan zie je dat paleis waar nogal liederlijk gefeest wordt en de arme mevrouw Konijn die met een kruiwagen sjouwt, waarin haar man ligt, uitgeteld van dat harde werken...

Prachtig!!!

ISBN 9789059085190 |Hardcover |32 pagina's |Davidsfonds| februari 2014
Vertaald uit het Frans door Edward van de Vendel Leeftijd vanaf ca. 6 jaar 

© Marjo, 6 april 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER